Stichting Poco a Poco

Beste vrienden en vriendinnen, familie en kennissen,

Het is alweer ruim een maand geleden dat ik ben teruggekomen van mijn sabatical in Cusco (Peru). Via dit weblog www.ienze.blogspot.com hebben jullie mijn ervaringen kunnen lezen. Één van mijn plannen was om een stichting te starten om kinderen en volwassenen in Cusco aan een beter bestaan te helpen. Deze stichting is inmiddels opgericht. De naam van de stichting is Poco a Poco (in het Nederlands: beetje bij beetje). Op de website www.poco-a-poco.nl kun je lezen wat er allemaal al is gebeurd. Na de zomer verschijnt de eerste nieuwsbrief van de stichting.

Ik stel het erg op prijs als je een kijkje wilt nemen op deze website. En het zou nog mooier zijn als je mijn stichting wilt steunen. Dit kan al heel simpel door een bedrag(je) over te maken op rekeningnummer 1420.84.816 bij de Rabobank in Geldrop. In de komende nieuwsbrief informeer ik je in ieder geval over de laatste nieuwtjes.

Groetjes en Suerte,

Carolien van Eerde
Stichting Poco a Poco
www.poco-a-poco.nl
E-mail: Carolien@poco-a-poco.nl

Lima airport

Daar zit ik dan op Lima Airport. Mooi moment om nog wat te schrijven. Vanmorgen in alle vroegte mijn appartement opgeleverd. Alles redelijk netjes en schoon en saai. Zonder mijn mooie kleurige oranje kleden, zonder mijn plantjes (die gingen naar Fairplay om het kantoor en de school op te vrolijken) en zonder een rustig gevoel. Om zeven uur kwamen vier mensen om mee te gaan naar het vliegveld en mijn koffers te sjouwen. Dat was erg gezellig en erg lief. Het afscheid was gezellig en verdrietig. Omdat ik twee koffers bij me heb, verwachtte ik bij te moeten betalen. Maar Steven die erbij was bleek de baliemevrouw te kennen, zijn nichtje, (die overigens na het inchecken pas achter haar mondkapje vandaan kwam) en dat heeft mij waarschijnlijk geholpen. Nu zit ik ondertussen dus wel vol spanning te wachten hoe erg de kosten bij KLM gaan worden. Ik heb duidelijk teveel en zij zijn vast strenger.
Bij het wegvliegen van Cusco was het voor het eerst vrijwel helder en daardoor kon ik Pichlliakla (eh schrijfwijze ??) zien liggen een pre-Inca dorp waar ik was in mijn eerste termijn Cusco. Een geweldig afscheid, een mooi toetje. En langzaam zag ik Cusco onder mij verdwijnen. Ik heb er ontzettend veel moois meegemaakt. Daarna heb ik bijna een uur uit het raam kunnen kijken: wat is Peru toch mooi. De bergen zijn schitterend en af ten toe zie je pieken in de Andes met sneeuw.
Op Lima airport worden mondkapjes aanbevolen, omdat zich ondertussen 31 gevallen in Peru hebben voorgedaan van de Mexicaanse ziekte. Omdat ik onze nederlandse specialist heb zien optreden in Pauw en Witteman vodcast (vijfminuten samenvatting via het internet, wat ik met regelmaat heb gekeken) die vertelde dat het niet bewezen is dat mondkapjes helpen, doe ik daar, eigenwijs misschien, niet aan mee.
Ik moet nog als legaal persoon het land uit, of te wel: betalen voor drie maanden visumloos. En hopen dat ik weer een aardig baliemedewerker tref.
Ik stap zodadelijk het vliegtuig in en hoop jullie lezers allemaal snel weer te zien. Maar voorlopig houd ik lekker even een Peruaans ritme aan denk ik zo. 'Tranquilo' en 'manana', eens kijken hoe, en of dat lukt.
Een laatste 'hasta luego' vanuit Peru. En daarna vanuit NL verder????? We zullen zien wat de toekomst brengt.
Suerte!!!

Nederland in zicht

Ik loop achter. Zou nog ontzettend veel kunnen vertellen van wat ik heb meegemaakt hier, maar het lukte niet meer dat in de computer te gooien. Ik ben mee geweest naar een project van de stichting Hope. Een school die is neergezet en betaald is door Nederlanders. Het gaf mij de gelegenheid schitterende plaatjes te schieten van kindertjes met snotneuzen, korsten op hun gezicht en vieze mondjes van het eten. Geweldig. Niet dat vieze maar de kans die de kinderen krijgen nu om onderwijs te volgend. Nog de nodige optochten gezien. Mijn voorlopige collectie sieraden afgerond. De stichting zover op poten dat zodra ik in Nederland ben ik kan gaan communiceren. Nog veel gezien, gedaan. Een pachamamaritueel ondergaan nadat ik drie uur op een paard had gezeten (zonder er af te vallen, maar leuk??????? nou nee, niet echt iets voor mij. Een afscheidsfeest gegeven. Mijn laatste dag door gemaakt met mijn familie en gezamelijk naar het theater geweest (voor hun de eerste keer). Ze vonden het geweldig, dus ik vond het fantastisch. Mijn koffers gepakt en...... morgenochtend vroeg vertrek ik. Om 9.20 uur van Cusco naar Lima en dan om 18.00 uur van Lima naar Amsterdam. Om 13.20 op vrijdagmiddag hoop ik aan te komen. En dan..... geen idee, dat gaan we wel zien.
Voorlopig valt het afscheid hier zwaar. Na negen maanden ervaar ik dat ik toch wat goede vrienden heb opgedaan en die zal ik gaan missen. Daartegenover staat dat ik heel blij ben velen van jullie weer te gaan zien. Het leven kan raar zijn :-)
tot in Nederland en wie weet, daar wat achterstallig onderhoud op deze weblog.
Hasta pronto Cusco, Hola Holanda!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Even wat nieuwe indrukken

Cusco by night. Ontzettend mooi, maar ja op een foto blijft het lastig overbrengen.


Het hoeveelste feest ook al weer?????




Koninginnedag in restaurant van Nederlander getrouwd met Peruaanse. Net op tijd leren kennen om er koninginnelunch te houden met erwtensoep en stamppot. Mijn leraressen uitgenodigd en Alcides om die gekke Nederlanders mee te maken in het oranje.



's avonds bij de consul op bezoek. Uitnodiging voor Koninginnedag met Hollandse kaas en..... Haring!!! Mmmmmm lekker hoor. Wel was het feest zonder alcohol in verband met de gebeurtenissen in Apeldoorn die dag. Ter afsluiting zongen wij het Wilhelmus en het Peruaanse volkslied. (consul is tweede van rechts)



En daarna nog het afzakkertje met een net daarvoor opgedane nieuwe Nederlandse kennis. Erg gezellig.



Volgende event: moederdag. Ik heb hier een diner gehad met alle leraressen van Fairplay, de volgende dag taart gegeten ten kantore van de stichting Hope in verband met moederdag en uiteindelijk een picknick gehad op moederdag zelf. Het is hier een ontzettend belangrijk feest. De moeder is tenslotte het begin van alles. De viering komt hier ook nog eens voort uit de rituelen voor Pachamama (moeder aarde). Op de foto John (bestuurslid en stuwende kracht achter de stichting Fairplay) en Fanny (directeur Fairplay).



Op weg naar onze picknickplaats met de Huallpa-boys (die naam vinden ze zelf schitterend, dus die is officieel in gebruik genomen). Wat een landschap toch he?!



Langs Incaruines. Niet gek met twee afgestudeerde gidsen en een derde in aantocht. Weer van alles te weten gekomen.


Bij een picknick hoort eten! Alcides was om 7 uur 's ochtends begonnen met koken. Hier wordt warme lunch gegeten en het zelfde eten ze dan 's avonds weer. Leuk en gezellig was het.



Bij een picknick hoort voetbal (Fredy en Marco) en verder touwtje springen (we vonden een touw, grootste lol), Twister en nog wat gekke spelletjes met bal.



En een etentje in een restaurant met de hele familie. Hier Elisa (19), Marco (10) en Maribel (13). Veel familie-uitjes de laatste tijd. Kan ook niet lang meer want ik ga al bijna weg.

En tot slot:


Wandeling door Cusco: altijd weer iets nieuws.......

Parasieten eruit, ziekenhuis in!

Zoutvelden Salinas


Eindelijk, eindelijk van de parasieten af. Het heeft nog bijna een extra week geduurd voordat ik me weer helemaal goed voelde, maar nu kan ik weer alles eten en drinken zonder buikpijn te hebben. Maar..... Pascal was er anderhalve week en die kreeg gelijk problemen. Ik besef me dat ik geen reclame maak voor Peru. Met Pascal was het zelfs zo erg dat hij het ziekenhuis in moest met Tyfus. En ik maar mee, want dat is natuurlijk helemaal niets, in je uppie in een ziekenhuis, zonder dat je de zusters kunt verstaan. We hebben twee nachten gebruik gemaakt van een super de luxe kamer met zithoek. Leuk voor mij, maar Pascal kon niet veel meer dan in zijn bed liggen aan het infuus (6 liter toegediend gekregen).


Ziekenhuis niet leuk, maar zusters veraangenaamden!

Inmiddels ontslagen en alles goed maar tot in Nederland moest hij aan de antibiotica.
Wel hebben we al heel veel leuke dingen gedaan gelukkig. Alhoewel Machu Picchu eerst was afgeblazen, is dat uiteindelijk gelukkig toch nog gelukt. En Pascal heeft genoten. Ik ook, maar ja ik kende het ondertussen al aardig goed. Maar dan nog, MP gaat nooit vervelen.


Zelfde plekje, maar mooooooi!


We zijn begonnen in Lima en de volgende dag doorgevlogen naar Cusco om vandaar zo snel mogelijk de laagte op te zoeken. Ollantaytambo ligt op 2800 meter en dat is beter om te wennen. We hebben de ruïnes beklommen en lekker rustig aan gedaan. Het is tenslotte vakantie!! De volgende dag via Urumbamba met klein ceramiek museum, naar Calca (doods) naar de markt van Pisaq.


Quena (fluit) gekocht op de markt van Pisaq

Daarna lekker een paar dagen Cusco. Diverse musea bekeken, Pascal kennis laten maken met de Huallpa's alwaar we op goede vrijdag het paasmaal hebben genoten. Dat is normaal een 12-gangen menu, gelukkig was dat gereduceerd tot 5 gangen, maar wel in grote porties.


Erg lekker, superveel en.... wie weet heeft Pascal daar wat beestjes opgelopen. Maar eigenlijk weet je dat nooit. Pascal is na twee en een halve week weer naar huis en alles gaat goed met hem. Ik was erg blij dat een van mijn goeie vrienden zich zo in kwam leven in mijn situatie hier, dat ie zelfs ook aan de beestjes ging. En zoals ik hem had beloofd: je valt hier af! Is het niet van het lopen en klimmen hier, dan wel van al het mogelijk ongedierte dat zich graag huisvest in je lichaam. En ja, ook voor Pascal bleek dat de waarheid, resultaat 5 kilo eraf. Dus who is next?
In Nederland allemaal maar ploeteren en het bier en de chips laten staan. Hier kun je gewoon je gang gaan :-)


Ceramiekmuseumpje in Urumbamba

Nu ben ik weer solo hier en zijn mijn laatste weken in gegaan. Op het moment van schrijven nog 3 te gaan! Maar ondertussen weer van alles meegemaakt. Goed voor een volgend schrijven. Liefs uit Peru.


Alcides heeft natuurlijk ook gekookt voor Pascal.

Antibiotica

Ik ben 7 dagen op de antibiotica gezet om de parasieten (Giardia) te verdelgen. Tot en met woensdag nog te gaan. Ben nog steeds supermoe en wil de hele dag wel slapen. Sinds ik de medicijnen slik ben iedere dag kotsmisselijk. Voor het goede doel zullen we maar zeggen.

Zaterdagavond had ik mijn eerste Babyshower. Dat is een feestje omdat er een baby op komst is. Een clown vulde de avond met allemaal gekke spelletjes, die natuurlijk allemaal met baby's te maken hadden. Het was vooral erg leuk om weer een nieuw Peruaans gebruik mee te maken. Het feestje is ongeveer een maand voordat de baby wordt verwacht. Hier wordt dan ook al de naam bekend gemaakt. Iedereen neemt cadeautjes mee en die worden eerst allemaal verzameld. Aan het einde van de avond mag de a.s. moeder een geblinddoekte vader aanwijzingen geven over het cadeautje, hij moet raden. Raadt hij mis dan wordt hij gestraft met het drinken van een glaasje alcohol. Er waren zo'n zestig gasten. Dan kun je heel veel mis raden :-)



Alcides haalt op zijn koksopleiding allemaal goede cijfers. Hij moest een presentatie geven met een groepje klasgenoten. Maar dat zijn de slechteriken van de klas (zegt hij) die roken en drinken. Samenwerken lukte niet en de 'anderen' hadden hun werk niet gedaan voor de afgesproken les. De les erop kregen ze herkansing, maar toen hadden ze weer niets uitgespookt. 'Mijn' Alcides had daarom alvast maar de hele presentatie voorbereid in zijn eentje en heeft die toen gegeven. Na afloop kreeg hij een daverend applaus van de klas en een 18 op 20. Ik ben wel de trotse 'Madrina'.

Morgen naar Lima om Pascal op te halen. Daarna duiken we de Heilige Vallei in op 2800 meter hoogte. Even wennen aan de hoogte voordat we naar Cusco gaan. Ollantaytambo en Pisaq zijn onze doelen.



En dit uitzicht zal ik binnenkort (nou ja zeg, nog 2 maanden) achter moeten gaan laten. Jammer hoor :-)

Rijstepap en probiotica

De laatste weken zijn er van ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Het is niet duidelijk wat ik heb. Ik ben nu vier maal bij 'mijn' arts geweest met diarreeklachten en de parasieten en bacteriën lijken mijn lichaam verlaten te hebben, maar het is nog helemaal niet goed. Integendeel, het lijkt juist slechter te gaan. Ik loop nu bij een specialist en die wil toch eerst nog een keer goed onderzoeken of het niet toch parasieten zijn. Die beestjes kunnen erg hardnekkig zijn namelijk. Soms kun je ze een tijdje niet detecteren en soms laten ze zich weer zien. Ik heb nu een dieet en een lekker rijstepapje en probiotica om het aantal goeie parasieten te laten toenemen. Wat wel verschrikkelijk is: ik mag al weken geen pisco sours meer. Zelfs helemaal geen alcohol. Dat valt mooi tegen. A.s. woensdag hoop ik weer meer te weten, want dan mag ik terug naar de gastroenterologo (spreek dat maar eens uit!).


Gelukkig heb ik ook nog wel wat leuke dingen gedaan, zoals met Alcides Ollantaytambo bezocht, een van de mooiste inca-ruines. Voor Alcides was het de eerste keer (ik was er al met mijn moeder) en hij was geheel onder de indruk. En dat liet hij continu weten. We zijn samen naar de hoogste ruïnes geklommen en toen wilde hij nog hoger.



Tja dat liet ik hem doen, maar ik voelde me er niet lekker bij. Ik had toch de verantwoording voor een jongen van 15 jaar. Het was er ook erg steil en als hem iets zou gebeuren dan zou het lang geduurd hebben voordat ik hem zou hebben gevonden en dan nog eens hulp halen. Ik heb besloten dat maar niet meer zo te doen, maar natuurlijk ging alles gewoon goed. Hij had in ieder geval de dag van zijn leven en samen hadden we het weer eens supergezellig.



Hier beginnen zo langzamerhand weer meer toeristen binnen te druppelen. Het regenseizoen is op z'n end en dat betekent weer meer zon, maar wel een beetje kouder. Het wordt hier winter. Dat is een rare gewaarwording als juist de zon meer gaat schijnen. Ik blijf dus in het Nederlandse ritme meelopen en vind dat het lente wordt. Zo voelt het.

Ik heb mijn ticket naar Nederland vastgesteld op 29 mei. Dan hoop ik weer veilig in Nederland te landen. Gek idee. De laatste maanden gaan in en ik begin echt af te tellen. Ik begin Nederland ook wel een beetje te missen, maar vooral mijn vrienden. Ik heb het hier uitstekend, maar mijn vrienden heb ik toch wel nodig, zonder hen voelt het hier vaak best alleen. Twee maanden is nog een hele lange tijd, maar zo voelt het niet voor mij. Ik moet nog veel doen voordat ik vind dat ik Cusco achter me kan laten. En wat ik zeker weet: ik kom hier terug!

Na de komende week staat er wat vakantie op het programma. Jullie zullen wel denken: heeft die meid dan niet continu vakantie! Nee, ik ben keihard aan het werk toevallig en even een paar dagen niets, dat is lekker :-). Tenslotte heb ik nog zoveel niet gezien van dit land, dat ik er nodig weer op uit moet. En dat ga ik bovendien gezellig doen met Pascal die voor twee weken overkomt. Ik verheug me er enorm op.



Nog even kort:
-vandaag diploma's uitgedeeld voor een andere stichting (Cedna) aan vrouwen die een cursus voeding en gezondheid hadden gedaan en nu voorlichtingsmoeders zijn voor hun wijken, waarin veel ondervoede kindertjes leven. Het was een erg leuk programma met dans en eten (cuy).
-spaanse lessen: mijn grammaticaboek is uit en ik ben begonnen met herhalen. En dat is hard nodig. Wat ik niet leuk vind gebruik ik niet en dat is niet altijd slim, dus ik kan nog weer weken vooruit!
-Het eerste jazzconcertje meegemaakt, dat was erg leuk. Peruaanse jazz. Dat is een mengelmoes van heel veel. Heerlijke muziek. Ook een van de dingen die ik mis hier in Peru. Salsa, cumbia, Latino-Americano en Huayna zijn hier de muzieksoorten, die ik overigens erg kan waarderen, maar..... Jazz is er niet.
-Mijn sieraden staan even stil, maar ik heb aan de andere kant wel een thema afgerond en ik ben er best wel trots op. Maar dit project is een beetje op de lange baan geschoven omdat ik mijn handen vol heb aan de stichting. Omdat het oprichten van een stichting veel werk is en ik nog steeds veel moet doen, heb ik jullie langs deze weg nog steeds niet ingelicht en dat laat ik nog heel even zo, omdat ik nog niets kan laten zien. Nog heel even geduld aub. Maar het wordt super!! Ik ben er zelf erg blij mee.
-ook het korfbal staat even stil. Saskia is er niet meer en ondanks dat iedereen hier erg enthousiast was gebeurt er even niet al te veel. Misschien zou ik mijn schouders er onder moeten zetten, maar ik 'moet' al even zoveel. Van mijzelf wel te verstaan. Ik heb nog maar twee maanden om alles hier af te ronden, dus maar even aanzien hoe dat gaat lopen.



-tot slot: het blijft hier iedere dag feest. Wat een optochten en dans en representatie met dans. Het is ook echt het land van de kleuren. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Iedereen danst hier in de meest mooie gewaden. Het wordt er hier echt met de paplepel ingegoten. Baby's gaan zelfs mee de dansvloer op. Er was een optocht van de universiteit die 310 jaar bestond. Alle faculteiten waren vertegenwoordigd en dan ook vaak weer met poncho's en dansgewaden.



Peru is een machtig land, ik zou zeggen waag de stap eens!