Rijstepap en probiotica

De laatste weken zijn er van ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Het is niet duidelijk wat ik heb. Ik ben nu vier maal bij 'mijn' arts geweest met diarreeklachten en de parasieten en bacteriën lijken mijn lichaam verlaten te hebben, maar het is nog helemaal niet goed. Integendeel, het lijkt juist slechter te gaan. Ik loop nu bij een specialist en die wil toch eerst nog een keer goed onderzoeken of het niet toch parasieten zijn. Die beestjes kunnen erg hardnekkig zijn namelijk. Soms kun je ze een tijdje niet detecteren en soms laten ze zich weer zien. Ik heb nu een dieet en een lekker rijstepapje en probiotica om het aantal goeie parasieten te laten toenemen. Wat wel verschrikkelijk is: ik mag al weken geen pisco sours meer. Zelfs helemaal geen alcohol. Dat valt mooi tegen. A.s. woensdag hoop ik weer meer te weten, want dan mag ik terug naar de gastroenterologo (spreek dat maar eens uit!).


Gelukkig heb ik ook nog wel wat leuke dingen gedaan, zoals met Alcides Ollantaytambo bezocht, een van de mooiste inca-ruines. Voor Alcides was het de eerste keer (ik was er al met mijn moeder) en hij was geheel onder de indruk. En dat liet hij continu weten. We zijn samen naar de hoogste ruïnes geklommen en toen wilde hij nog hoger.



Tja dat liet ik hem doen, maar ik voelde me er niet lekker bij. Ik had toch de verantwoording voor een jongen van 15 jaar. Het was er ook erg steil en als hem iets zou gebeuren dan zou het lang geduurd hebben voordat ik hem zou hebben gevonden en dan nog eens hulp halen. Ik heb besloten dat maar niet meer zo te doen, maar natuurlijk ging alles gewoon goed. Hij had in ieder geval de dag van zijn leven en samen hadden we het weer eens supergezellig.



Hier beginnen zo langzamerhand weer meer toeristen binnen te druppelen. Het regenseizoen is op z'n end en dat betekent weer meer zon, maar wel een beetje kouder. Het wordt hier winter. Dat is een rare gewaarwording als juist de zon meer gaat schijnen. Ik blijf dus in het Nederlandse ritme meelopen en vind dat het lente wordt. Zo voelt het.

Ik heb mijn ticket naar Nederland vastgesteld op 29 mei. Dan hoop ik weer veilig in Nederland te landen. Gek idee. De laatste maanden gaan in en ik begin echt af te tellen. Ik begin Nederland ook wel een beetje te missen, maar vooral mijn vrienden. Ik heb het hier uitstekend, maar mijn vrienden heb ik toch wel nodig, zonder hen voelt het hier vaak best alleen. Twee maanden is nog een hele lange tijd, maar zo voelt het niet voor mij. Ik moet nog veel doen voordat ik vind dat ik Cusco achter me kan laten. En wat ik zeker weet: ik kom hier terug!

Na de komende week staat er wat vakantie op het programma. Jullie zullen wel denken: heeft die meid dan niet continu vakantie! Nee, ik ben keihard aan het werk toevallig en even een paar dagen niets, dat is lekker :-). Tenslotte heb ik nog zoveel niet gezien van dit land, dat ik er nodig weer op uit moet. En dat ga ik bovendien gezellig doen met Pascal die voor twee weken overkomt. Ik verheug me er enorm op.



Nog even kort:
-vandaag diploma's uitgedeeld voor een andere stichting (Cedna) aan vrouwen die een cursus voeding en gezondheid hadden gedaan en nu voorlichtingsmoeders zijn voor hun wijken, waarin veel ondervoede kindertjes leven. Het was een erg leuk programma met dans en eten (cuy).
-spaanse lessen: mijn grammaticaboek is uit en ik ben begonnen met herhalen. En dat is hard nodig. Wat ik niet leuk vind gebruik ik niet en dat is niet altijd slim, dus ik kan nog weer weken vooruit!
-Het eerste jazzconcertje meegemaakt, dat was erg leuk. Peruaanse jazz. Dat is een mengelmoes van heel veel. Heerlijke muziek. Ook een van de dingen die ik mis hier in Peru. Salsa, cumbia, Latino-Americano en Huayna zijn hier de muzieksoorten, die ik overigens erg kan waarderen, maar..... Jazz is er niet.
-Mijn sieraden staan even stil, maar ik heb aan de andere kant wel een thema afgerond en ik ben er best wel trots op. Maar dit project is een beetje op de lange baan geschoven omdat ik mijn handen vol heb aan de stichting. Omdat het oprichten van een stichting veel werk is en ik nog steeds veel moet doen, heb ik jullie langs deze weg nog steeds niet ingelicht en dat laat ik nog heel even zo, omdat ik nog niets kan laten zien. Nog heel even geduld aub. Maar het wordt super!! Ik ben er zelf erg blij mee.
-ook het korfbal staat even stil. Saskia is er niet meer en ondanks dat iedereen hier erg enthousiast was gebeurt er even niet al te veel. Misschien zou ik mijn schouders er onder moeten zetten, maar ik 'moet' al even zoveel. Van mijzelf wel te verstaan. Ik heb nog maar twee maanden om alles hier af te ronden, dus maar even aanzien hoe dat gaat lopen.



-tot slot: het blijft hier iedere dag feest. Wat een optochten en dans en representatie met dans. Het is ook echt het land van de kleuren. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Iedereen danst hier in de meest mooie gewaden. Het wordt er hier echt met de paplepel ingegoten. Baby's gaan zelfs mee de dansvloer op. Er was een optocht van de universiteit die 310 jaar bestond. Alle faculteiten waren vertegenwoordigd en dan ook vaak weer met poncho's en dansgewaden.



Peru is een machtig land, ik zou zeggen waag de stap eens!