Illegaal, Korfbal en dierentuin nog niet op orde

Het zijn drukke tijden, er gebeurt erg veel. Zo is mijn visum inmiddels verlopen en verblijf ik hier illegaal. Keuze is voor de overige maanden dat ik hier ga blijven, per dag een dollar betalen of voor min of meer hetzelfde bedrag een keertje naar Bolivia vliegen, waarna ik als ik de grens weer overga naar Peru, vanzelf en gratis weer 90 dagen mag blijven. Keuze is niet heel moeilijk.

Inmiddels is Saskia hier gearriveerd (een NHTVer) met wie ik al contact had voorafgaand aan mijn vertrek naar Peru. Zij is hier inmiddels om korfbal te introduceren, als onderdeel van haar studie. Dat heeft heel wat teweeg gebracht. Ik heb wat contacten voor haar gelegd met de IPD (soort NOC*NSF steunpunt maar dan anders) en ze is hier nu voor twee weken aan de gang in Cuscu. Daarna gaat ze naar een plaats een uur hier vandaan Calca en gaat ze de introductie daar voortzetten.
Gevolg van de eerste dag lesgeven in ongeorganiseerde toestand en daardoor aan 50 kinderen tegelijk, was dat ik ook de handen uit de mouwen heb gestoken en dus korfballes heb staan geven. Was heel leuk en super vermoeiend. Tegelijkertijd werd het opgepakt door de pers: Hollandse vrouwen introduceren nieuwe sport uit nederland: Korfbal. Over dat woord Korfbal struikelen ze nogal eens. Maar..... een heel circus, resultaat, berichten in alle kranten, wij op de radio en 's avonds om 9 uur live in het sportprogramma van Cusco. En dat in het spaans.....
Complimentje gekregen van mijn spaanse lerares: ik had het goed gedaan. En uiteindelijk weer een hele leuke ervaring.



De voorbereiding van de stichting gaat erg goed. Beleidsplan af, internetpag. bijna af, voorlopig bestuur bij elkaar, notaris voor weinig gevonden. Logo in eindstadium, projecten dienen zich aan. Ik begin er al bijna weer achteraan te hollen.

Graduacion (afstuderen) gehad van Fredy, een van de Huallpa-boys. Erg leuk. rondleiding in Tipon (Inca ruine). Pisco Sour na afloop en daarna feest met eten en dans. Fredy zag er supermooi uit in zijn nieuwe pak. Zijn band trad op tijdens het feest en speelde Huayno, een muzieksoort die zich heel erg lang herhaalt, waardoor je in een soort trans terecht komt. Soms kan ik de muziek niet uitstaan, word ik er gek van, maar op zo'n feest is het toch ook wel leuk.


Fredy met padrino (pleegvader) Ernst uit Nederland.




Nederlanders dansen de Huayno (dat lukt dus niet, maar we laten ons niet kennen)



Gevraagd door Fredy Madrina te worden van zijn band, dat heet bij ons sponsor. En ja, dan help ik graag. Overigens ben ik ondertussen ook min of meer officieel Madrina (pleegmoeder) van Alcides. Op het feest hebben wij (Alcides en ik) ons als zodanig voorgesteld aan iedereen, dus nu moet ik eraan geloven, ik heb een kind!! Wie had dat ooit gedacht.


Met Alcides bij het valentijnsconcert met grootse artiesten die voor mij allemaal onbekend waren, maar wel leuke muziek. Latino-Americana (met gitaar en pamfluit)

Gezondheid laat te wensen over. Na herhaald bezoek aan de dokter vanwege erg veel buikpijn en misselijkheid geconstateerd dat de hele horde aan parasieten en bacteriën mijn lichaam heeft verlaten, met als gevolg dat ze het goede soort bacteriën waarschijnlijk hebben meegenomen, dus nu is er een tekort en ben ik aan de probiotico. Dat moet er voor zorgen dat mijn dierenhuishouding weer op orde komt. Ondertussen blijft de pijn en de misselijkheid en een ontzettend vermoeidheid gevoel, waardoor ik elke middag wat uurtjes slaap.

Ik ben dus al met al ontzettend druk. Niet alleen aan het feestvieren zoals ik regelmatig terugkrijg uit Nederland, maar druk met heel veel. Druk hier is wel anders dan druk in Nederland. Het is heerlijk geen deadlines te hebben, alles te doen in je eigen tempo en vooral dat te doen waar je op dat moment zin in hebt. De contacten hier met andere mensen zijn leuk en het leven hier geeft veel meer rust. Het alleen zijn heeft twee kanten, af en toe is het heel eenzaam, op de wat moeilijkere momenten, tegelijkertijd doe ik het heel erg goed in mijn eentje en geeft het mij ook de rust heel erg bezig te zijn met wat ik wil. Ik laat me hier niet leven zoals in Nederland. Ik hoop die verandering straks in Nederland vast te kunnen houden. Het bevalt zoveel beter. En een groot verschil met Nederland is dat mijn agenda daar drie weken van te voren gevuld was. Hier kun je zo makkelijk binnenvallen bij iemand en lukt het vandaag niet dan zeker morgen. Mijn agenda is heerlijk leeg op af en toe een afspraak na.
Genoeg gezwam over rust.

Vanmiddag even helemaal geen rust: voetbalwedstrijd Cusco - Lima (1 van de 8 teams die daar vandaan komen). Cusco stond vanaf begin eerste helft voor met 1-0. Helaas, helaas, scoorden de tegenstanders in de laatste minuut uit een penalty 1-1. Algehele deceptie. Het stadion was geheel vol. Of er 30.000 mensen in gingen of 40.000 daar ben ik nog niet achter. Wat een chaos bij het naar binnengaan. Je moet er echt twee uur van te voren zijn anders ben je pas binnen als de wedstrijd al een half uur aan de gang is. Zootje, maar wel sfeer.

Dit weekend voor het eerst in een discotheek geweest. Ze verklaarden me hier allemaal voor gek, eerste keer in vijf maanden, maar ja, misschien komt het niet zo bij ze op dat er meer is, voor mij, dan discotheek. De Methodology was zo verschrikkelijk vol dat dansen er nauwelijks bij was. Ja en wat moet je anders in een discotheek. He was naar aanleiding van een afscheid van een Nederlands meisje, die na een jaar terugging naar NL. Wel jammer dat veel mensen (Nederlanders) die je hier een tijdje meemaakt, waar je dan dus een band mee opbouwt op een gegeven moment weer weggaan. Maar ja, zo gaat dat nou eenmaal.

Met Alcides die nu heus is begonnen met zijn opleiding tot kok heb ik een nieuwe hobby gevonden, ik had hem al: uit eten gaan, maar nu proberen we de keukens van de wereld. Met mij kan hij naar restaurants, zeker ook naar de toeristische, voor hemzelf is dat niet te betalen. We eten overigens meestal voor zo'n 15 tot 20 euro, afhankelijk van het aantal Pisco Sours. Tot nu toe hadden we Thais, Italiaans en Mexicaans. Op het programma staan in ieder geval nog: Frans, Japans, Chinees, Spaanse Tapas en Engels. Er zou hier ook een Nederlands restaurant moeten zijn met kroketten en dat is tevens een officieel drop-uitgifte punt. Moet ik nog vinden, maar of ik daar nou zo'n behoefte aan heb....

Ernst een vriend uit Nederland is hier dus momenteel, de Padrino van Fredy. Hij is degene die is begonnen met het steunen van de familie Huallpa. Het is ontzettend fijn af en toe gezellig te kunnen kletsen. Hij zit op steenworp afstand in een hostal. We treffen elkaar regelmatig en hij komt hier af en toe even gebruik maken van een warme douche. (Warm) water blijft in Cusco toch een probleem. Het is alweer de laatste week helaas.

Ik kan nog wel even doorgaan, maar.... ik bewaar dat voor een volgend berichtje.
Hoop dat bij jullie de temperatuur heel langzaam wat stijgt en de dagen weer wat lichter worden. Hier zitten we nog midden in het regenseizoen, maar gaan we wel de droge tijd tegemoet, maar dat gaat helaas weer gepaard met kou. Laagje erbij! Tot snel maar weer.



Moderne kunst in Cusco, zomaar nog even erbij.

Bacterien, parasieten en virus

Ze hebben weer eens toegeslagen. Sinds 31 december aan de race en het ging maar niet over. Eindelijk, eindelijk maar eens naar de dokter gegaan. Blijk ik alles te hebben wat maar mogelijk is: bacteriën, parasieten. Het klinkt niet fijn en ..... dat is het ook niet echt. Maar gelukkig hebben ze daar medicijnen voor, antibiotica, antiparasiet en nog iets voor de maag. Met een paar dagen zou het over moeten zijn.....
En het virus dan? Ja dat heeft toegeslagen in mijn computer. Ook niet fijn. Maar een ontzettend aardige Nederlander hier in Cusco, die ook mijn website voor de stichting aan het bouwen is, heeft er vanmiddag twee en een half uur aan besteed om een en ander op te lossen. En we zijn een heel end gekomen. Vandaar dat ik gelukkig weer iets kan schrijven.
Zo dat was even een kortje. Vanuit een heel nat en af en toe koud Cusco wens ik iedereen het beste toe.

Mijn eerste.........................AARDBEVING!

Jawel, we hadden een terremoto hier in Cusco. Best wel beetje eng. Ik zat lekker te werken achter mijn computer toen opeens de TV heel hard begon te schudden en ik een heel laag geluid hoorde. Een TV die begint te schudden, dat kan niet zomaar. Het kon niet gebeuren door een hard dichtgeslagen deur en daar er hier geen vrachtwagens of auto's langsrijden, zei iets in mij: aardbeving!!
Ja en dan..... Mijn eerste gedachte was: naar de deur, ofwel naar buiten ofwel in de deurpost gaan staan (dat heb ik wel eens gelezen dat dat relatief veilig kan zijn). Afijn, op weg naar de deur hield het trillen op. Ja en daar sta je dan. Was dit een aardbeving??? Stel je voor dat het een eerste schok is en dat er nog meer volgen??? Snel bedacht dat het handig was mijn paspoort te pakken(weet ik veel waarom, altijd handig). Mijn nieuwste twee sieraden (eh die wilde ik niet nu al kwijt) en vervolgens: mijn computer???? Tja ik begon te twijfelen of het wel nodig was om naar buiten te gaan. Ik zag me daar al staan, als enige en met mijn computer onder de arm.
Wel heb ik snel mijn laatste document waaraan ik werkte naar NL gemaild, alle teksten voor mijn nieuwe internetpagina voor de stichting, ik moest er niet aan denken dat ik die kwijt zou raken.
Een kwartier later kwamen de Huallpa-boys en girls omdat ik die uit had genodigd om mee te gaan naar een valentijnsconcert. Natuurlijk heb ik hun gelijk uitgehoord over alles wat met die aardbeving te maken kon hebben. Ze hadden hem ook gevoeld, maar waren duidelijk niet zo opgewonden als ik. Uiteindelijk was het een aardschok van ongeveer 15 tot 20 seconden, met veronderstelde kracht van 3 a 4. Een paar mensen die avond zeiden of vroegen er nog iets over. Maar het was kennelijk niet bijzonder interessant. En dat terwijl ik toch wel even helemaal niet op mijn gemak was. Later op de avond slapen was toch ook een enge gedachte, stel je voor dat het vannacht terugkomt???
De twee daaropvolgende dagen heb ik een krant gekocht. Hoeveel op de schaal van Richter?, schade in Cusco?? NIETS, helemaal niets!
Vandaag dan eindelijk hoorde ik dat in de wijk van mijn homestay van de eerste vier weken de elektriciteit uit was gevallen en dat dat daar niet echt leuk was geweest daardoor. Waarschijnlijk was het daar dus iets heftiger dan bij mij.
In Cusco komen ieder jaar wel een paar van die schokken voor. De laatste keer dat het echt ernstig was en er heel wat doden zijn gevallen was in de jaren vijftig van de vorige eeuw.
Nou, weer een ervaring rijker en nu? Gewoon maar gewoon doen, alsof er niets is gebeurd en alsof er niets gebeuren kan.........

Van Cusco naar Puno

Nou was ik toch helemaal niet van plan om nog eens terug te gaan naar Puno (3800 meter hoogte aan het Titikakameer, het hoogste meer ter wereld). Ik was daar 6 jaar geleden en het was er in mijn herinnering toeristisch en koud. Niet normaal koud. De handschoenen die ik er kocht zes jaar geleden zitten nog steeds in mijn regenjas en die kwamen ook ditmaal weer erg van pas. Ik was er om het jaarfeest te vieren van de Virgen de Candelaria, het carnaval van Puno op uitnodiging van Marco, de vriend des huizes van mijn homestayfamilie. Samen met zijn vriendin logeerden we bij zijn oom en tante. De reis erheen duurde 7 uur (met de bus). De reis was schitterend. Het landschap veranderd van berglandschap in een wat vlakker landschap, kaal, met kuddes lama's en bergen in de verte, maar wel op 4200 meter hoogte.

In de bus leuke gesprekken gehad, ik was de enige toeriste en dat leverde me een uitnodiging op met mensen (een lerares en een politieman) een keer een dagtocht te maken naar Chinchero, de enige belangrijke ruine hier in de buurt die ik nog niet heb gezien. Vooral het nieuwe mensen leren kennen en zodoende kennismaken met de cultuur interesseert me buitengewoon. Dus over twee weken ga ik met deze mensen gezellig een dagje uit.
In Puno aangekomen zocht ik het stadion alwaar ik Marco en Ruthi zou ontmoeten. De hele dag waren er in het stadion dansen. De volgende dag zouden we naar de optocht gaan kijken, waarin 67 wijken en bedrijven zich zouden presenteren al dansend. Ruim 60.000 dansers in een 4 km lange dansoptocht. Super!!!!. Dansen is hier de nationale sport bij uitstek. Na aankomst begon het te regenen en was het dagprogramma afgelopen. We gingen naar een polleria, een kiptent. Patatje kip. Altijd lekker. We ontmoeten daar neven en nichtjes van Marco. Familie is hier heel belangrijk.

Na het eten zouden we de stad onveilig gaan maken, maar we werden al snel verjaagd door de regen. Met kletsnatte sokken door lekke schoenen liep ik een avond rond. Bij oom en tante was reuze gezellig. Leuke gesprekken en de avond afgesloten met gitaar en liedjes zingen. Jawel zelfs ik: bij Hotel California was het mijn beurt. Ik moest zingen want ik sprak engels. Nou kennen velen van jullie mijn zangkunst, dus dat de anderen een leuke avond hadden dat begrijp ik nog steeds niet, tenzij het juist door mijn geweldige zingen kwam. Kan natuurlijk ook. Volgende morgen een plekje gezocht op een van de tribunes. Daar zaten we om 10.00 uur en daar gingen we weg om 18.00 in de avond. Een superervaring rijker! De hele dag optochten met dans, saaie van de oudere garde met maar weinig beweging, maar wel met heel mooi gekleurde jurken. De jongeren gaven juist veel actie te zien, de chica's in sexy rokjes en de chico's met hitsige bewegingen. En dan de costuums die ze allemaal droegen met al die kleuren. Geweldig, geweldig, zo mooi. De hele dag door werd er van alles verkocht.

We konden rustig blijven zitten, want alles kwam langs, water, fruit, lunch, bier, paragua's, (paraplu's en die dag niet voor de regen maar voor de zon). Dus 8 uur later met superverbrande armen (muy stupido) gingen we voldaan richting bus. Die zou om half 9 vertrekken naar Cusco en er weer 7 uur overdoen. We hadden slaapstoelen, maar ik kan niet slapen op een stoel. En koud dat ik het had. Daarbij had ik een echte peruaanse boerin op de stoel naast mij, met al haar spullen rondom haar en dat maakte dat ik haar de hele nacht ongeveer op mijn arm voelde slapen. Om half vijf in de nacht kwamen we weer in Cusco aan. Kapot was ik, maar het was het weer eens waard. Ik plak de foto's maar onder elkaar. De meesten zijn van de optocht. Schitterend!!!!!!






Ik kon weer eens moeilijk kiezen. Dit is werkelijk een fractie van wat ik heb geschoten. Zoveel kleuren, zoveel dansen, zoveel mooie mensen, zoveel genietende mensen.













En eeh, Do as the Peruvians do!!!

Van Salsa naar Stichting........

Tsjonge er gebeurt momenteel zo veel. Allereerst even via deze weg een bedankje aan allen die hebben gestemd op de documentaire. Morgen wordt het officieel, maar met 40 tegen 30 procent zou je toch zeggen dat we hebben gewonnen. Jullie weten het eerder dan ik!
Ik ben sinds het vertrek van mijn moeder (dat was vakantieperiode) met heel veel bezig. Bijna alles in de communicatiesfeer en daaruit ga ik maar alvast de voorzichtige conclusie trekken dat dat toch mijn 'ding' is en blijft. Ik had hier ook hele andere werkzaamheden willen doen, maar ben toch weer in de communicatie terecht gekomen. Dan zal het wel zo moeten zijn en dat is prima. Ik heb een communicatieplan gemaakt voor de stichting Fairplay, een nieuwe website geschreven voor de stichting Hogares Libertad (nu nog onder constructie) en de eerste grote sponsorbijdrage geregeld voor Hogares Libertad, een opvanghuis voor straatkinderen. Ik werk hard aan mijn sieradenlijn, straks voor verkoop in NL, al moet ik bekennen dat ik daar nog heel veel voor moet doen. Alleen de collectie wordt steeds beter zichtbaar. Dat is leuk. Mijn doodles, (kantlijntekeningetjes, wie kent ze niet?) omgezet in zilver met steen.


Verder begeleid ik mijn 'pleegkind' (zo voelt het inmiddels) van 15. We praten over van alles en nog wat en dat zijn niet altijd eenvoudig zaken en zeker niet omdat het ook nog eens in het Spaans is, omdat de cultuur hier anders is en omdat ik natuurlijk weinig tot geen ervaring heb met de opvoeding van kinderen en dan gelijk een van 15!! Pffff, maar bijzonder. Afgelopen week hebben we hem opgegeven voor zijn vervolgopleiding tot chef-kok. Eerst alles uitgezocht (en dat valt nog steeds helemaal niet mee in het Spaans) en toen besloten. Ik vragen stellen en Alcides de antwoorden begrijpen, die ik dan later door hem weer uitgelegd kreeg. Om nou telkens te moeten zeggen 'desculpe, no entiendo.....' We zijn z'n nieuwe gebouw gaan zoeken en kregen gelijk een rondleiding. Dat was leuk, we waren (en zijn vaak) een bezienswaardigheid, blanke toeriste met jonge Peruaan. We hebben al de nodige blikken gehad met name op straat. Samen hebben we daar de grootste lol om. Afijn ook bij de opleiding tot chefkok was ik bezienswaardigheid en de verschillende leraren dachten allemaal dat ik de opleiding kwam doen. Ik als aartsluie koker heb maar te kennen gegeven dat ik meer van het opeten ben. En door te zeggen dat het zo lekker rook, kreeg ik als dank van de klas een applaus. Gewoon leuk.
Alcides komt een keer per week voor mij koken, dan moet ik helaas erg veel snijwerk verrichten, maar zo krijg ik absoluut een kijkje in de Peruaanse keuken.


Laatste grote ding: mijn eigen stichting!!! yehh, die gaat er komen. Ben druk bezig met de voorbereidingen en het schiet op. Beleidsplan geschreven, briefing voor een logo, website (eerste opzet) geschreven en bestuur geregeld.

Iemand nog een suggestie voor een notaris die misschien voor weinig geld de oprichting zou willen doen??

De 450 euro die het ongeveer in NL kost zou ik liever gebruiken voor de opleiding van een jongere hier in Cusco die anders die gelegenheid niet krijgt. Daar ga ik me ook met name op richten. Opleidingen zodat mensen meer kans maken op werk. Zelfredzaamheid. Nou binnenkort natuurlijk veel meer. Maar wie een suggestie heeft voor een notaris... heel erg graag.

En verder, de kindertjes van mijn Spaanse lerares blij gemaakt met stiften uit Nederland en met tweedehands PSV shirts, met grote dank aan de gever Steven. De kinderen lopen er nu al bijna dagelijks in. Geweldig om te zien hoe de serieuze gezichtjes (jongen van 13 die altijd op zijn jongere broertje en zusjes moet passen, als oudste en man in huis (vader heeft gezin verlaten)) dan helemaal opglimmen.



Wie kan en wil kinder voetbalshirts kwijt??? Ik kan ze er hier zo blij mee maken. Graag een emailtje als je iets hebt. Binnenkort komt er iemand uit NL naar Cusco en die zou ze mee willen nemen. Klein probleem: hij is Ajaxfan, dus Feyenoordshirts moeten worden ingepakt in ondoorzichtig papier!!! :-) Mocht iemand hier iets in willen en kunnen betekenen, dat zou super zijn.



Nou tot slot nog maar even, de lama's blijven hier langs het raam rennen en dat blijft gek. Het regenseizoen is begonnen, maar tot nu toe valt het me wel mee. De temperatuur wisselt wel behoorlijk. Maar een half uurtje zon op mijn inkarots en ik ben weer geheel verbrand. Ik leer het ook niet af. De honden blijven hier geweldig, met zijn twaalven achter een vrouwtje aan en af en toe tussendoor in gevecht met elkaar. De grote honden zochten elkaar op en de kleintjes waarna na 2 minuten de rust was weergekeerd en het gehele gezelschap weer achter het vrouwtje aan ging lopen. Het vrouwtje keek mij af en toe aan met een kop van: red me! Of verbeeld ik me dat? Overigens alles doet het hier met alles, je krijgt de raarste varianten. En op de foto mannetje met mannetje. Dat was voor beide uitputtend!!!



Maar de honden hier daar kun je maar beter afblijven. Ben van de week bijna door een ontzettend enge agressieve hond in de enkels gebeten. Ik heb echt stenen naar zijn kop staan gooien. Tja dat was niet leuk, maar dat moest gewoon. Bovendien het enige waarvoor ik niet ben ingeend is rabies en dat zou zo'n rothond me zomaar kunnen bezorgen, dus behoorlijk angstig.

Ik ben aan het einde van mijn update. Zijn jullie weer een beetje op de hoogte, want door al mijn drukte, ik loop echt van afspraak naar afspraak, komt het er niet meer zo van. Binnenkort meer over de stichting, ben zelf super enthousiast.



Salud dit keer in het koude Nederland.