Wat een week!!!!!!!!!

Wat een week. Mijn moeder is gearriveerd! We zijn eerst in Arequipa geweest, daarna Cusco rustig aan beetje laten zien en.... we hebben Kerstavond en eerste Kerstdag gevierd, respectievelijk bij de Huallpa's (de familie die door mijn moeder mede ondersteund wordt) en bij mijn Homestay familie. Wat een ontzettend mooie ervaring. En verder te druk om mijn weblog goed bij te houden. Dat komt wel weer. Morgen vertrekken we voor 3 of 4 dagen naar Ollantaytambo, Macchu Pitchu, Moray, Maras en wat verder op ons pad komt.
Voor nu wensen wij iedereen alvast een hele mooie jaarwisseling. Voor Kerst zijn we te laat, maar toch een boom, vele bomen........



Ditmaal liefs van Carolien en Marjan!

Feest

Zaterdag de 13de had ik dubbel feest. Eerst Sinterklaas op uitnodiging van de honorair consul. Heel erg leuk. Een ware sinterklaas en zwarte Piet maakten er een leuk feestje van. Sinterklaas had zich goed aangepast aan de Peruaanse cultuur. Tussen de nederlandse sinterklaasliedjes door werd reggaeton muziek gedraaid en Sinterklaas wist daar wel raad mee. Voor mij een prima gelegenheid kennis te maken met veel nederlanders in Cusco. Bijna allemaal hebben ze wel een NGO (hulporganisatie) hier opgericht. De band tussen de nederlanders is hier niet zo hecht. Met Koninginnedag en met Sinterklaas ontmoeten ze elkaar. Met de nodige nieuwe contacten kan ik weer alle kanten op. Wie weet nieuwe kansen.



Direct erna had ik een afstudeerfeestje van Elber, de oudste van de Huallpa's de familie die mede ondersteund wordt door mijn moeder en broer. Ik heb een superavond gehad. Als enige buitenlandse tussen de Peruanen was het leuk vertoeven. Veel dansen (nauwelijks Salsa -heb ik daar een jaar Salsalessen voor gevolgd??), maar des te meer Cumbia en Huanco. (schrijfwijze is ongetwijfeld verkeerd, maar ik kan het even niet verifieren). Huanco is muziek en een dansvorm uit Cusco.


Als iets oudere tussen de jonge mensen kwam ik automatisch in contact met de uitgenodigde professoren van de afstudeerder. Na leuke gesprekken ben ik zo ongeveer aangenomen om engelse lessen te gaan geven op het Instituut van Toerisme, ga ik Nederlandse lessen verzorgen en in ruil ga ik Zampona leren spelen (pamfluit). Na erg veel bier, is dat wat overblijft.
Ik heb ontzettend genoten. Leuk een echt Peruaans feest!

Ik loop verschrikkelijk achter met het beantwoorden van mailtjes. Onder tussen is mijn moeder gearriveerd in Peru en hebben we samen twee dagen in Arequipa doorgebracht. Met name voor mijn moeder omdat Arequipa op 2300 meter ligt en zij zo een beetje aan de hoogte zou kunnen wennen. We hebben ontzettend veel gezien samen. Meer daarover in het volgende berichtje. En nog graag even geduld met de mailtjes. Morgen eerst een hele wijk aan kindertjes voorzien van Chocolademelk en kadootjes in verband met Kerst.

Stemmen op de mooiste documentaire van de NCRV

Lieve lezers van mijn blog. De NCRV maakt het mogelijk te stemmen op de mooiste documentaire van het afgelopen jaar die is uitgezonden in 'het Dokument'. "Voor ik het vergeet" van Nan Rosens over de zelfverkozen dood van mijn vader, hoort daarbij. Als je naar www.dokument.nl gaat en dan kijkt in de linker kolom onder: 'het beste van' dan kun je een stem uitbrengen. De producent van de tot best verkozen documentaire krijgt 5000 euro om een nieuwe documentaire te kunnen maken. Wij zijn heel trots op Nan en hopen dat zij, mede door jullie stem, de nummer een plaats behaald. Natuurlijk zijn we een beetje bevooroordeeld.........

Stenen, stenen en nog eens stenen

Afgelopen zondag weer zo'n heerlijke dag gehad van kijken naar mooie dingen. Heel veel stenen in dit geval. Samen met Alcides, zo ongeveer mijn vaste partner (van 15) ging de reis ditmaal naar Tipon (incaruine met hele irrigatiesystemen), Pikillacta (Wari-ruines van rond 1100, dat is pre-inka) en Rumicolca (incapoort gebouwd bovenop Warimuren).

Een superleuke reis met verrassingen. o.a. dat ik de poort 6 jaar geleden al had gezien onderweg van Puno naar Cusco. Deja vu zo ongeveer. Voor 1 sol (= 1 kwartje) reis je ongeveer 40 km met de bus. En in de bus is het leuk. Mensen die aan mij zitten vanwege mijn blanke huid (dat dat in Africa nou gebeurd allah, maar hier in Peru) kinderen die spontaan naar me lachen of me aanstaren en volwassenen die Alcides beginnen te vragen wat ie met zo'n blanke dame doet.

Tot slot van ons reisje heb ik Alcides in Tipon op Cuy getrakteerd (Tipon staat bekend om de cuyfokkerijen). Dat vond ie super. We hebben ook onzettend gelachen samen om de manier waarop de cuy voor onze neus in stukjes werd gehakt. Ik zal jullie ditmaal niet laten griezelen om de Cuy.

Het is heerlijk om deze uitjes te maken, ook al lijken veel ruines op elkaar en zijn er voornamelijk stenen te zien. Over de inca's zal ik (verzoekje van Mario) een andere keer meer vertellen.

Tarantula's, slangen en andere gevaren!!!

Choqueqirau, het einde van de wereld.

Rare inca’s! Onvoorstelbaar ver in de bergen op ongeveer 3100 meter hoogte weten ze een complex te bouwen met tempels, huizen en terrassen. Je komt er niet zomaar. Je moet op zijn minst een hele dag klimmen. Wanneer het complex is verlaten weet ik niet, maar wat ik wel weet dat er nu eeuwen later gekke toeristen zijn die dit complex willen bekijken. Ja, en eh, daaronder ik.

Samen met twee (inmiddels) Australische vrienden (Ed en Renee) de voorbereidingen getroffen, reuze spannend. We zouden zelf alles meenemen voor onderweg. Tent gehuurd, gasbrander, eten mee voor 4 dagen en water, vele liters water. Het bleek een hele onderneming te worden waarbij wij blootstonden aan vele gevaren.
Het begon met een grote vogelspin die ons tegemoet kwam lopen. Eh, even schrikken, dat hadden ze er niet bijgezegd. Zijn die giftig, dodelijk? Ik wist het niet precies. Foto's maken van zo dicht mogelijk bij, alert blijven, en het harige dier wandelde rustig verder, dus wij ook maar weer.

We zaten deze dag veel op dezelfde hoogte, maar moesten uiteindelijk afdalen naar de rivier, een erg steile afdaling die het onze knieën echt niet gemakkelijk maakte.
Langs de route stonden campingplaatsen aangegeven. En om de eerste te halen moesten we de laatste kilometers in het donker afleggen. Gelukkig hadden we onze lampjes bij ons op het voorhoofd, want het was goed oppassen om niet te struikelen. Naast ons was een gapende afgrond, die in het donker al helemaal niet aanlokkelijk leek.

Eerste nacht alles goed gegaan. Volgende dag vol goede moed verder. Het zou een zware worden, dat wisten we. Een stijging van 1100 meter (van 2000 naar 3100) dus ook nog eens op hoogte. Het was warm. Erg warm. We liepen ondertussen in het tropische regenwoud. Mijn reisgenote Renee had het erg zwaar en dat betekende dat we om de paar honderd meter moesten gaan zitten. Het schoot niet op. 1 km in een uur, we hadden er 8 te gaan en dan moesten we ook nog uitrusten. Een brandende zon zorgde er ook nog eens voor dat we erg veel dronken en door ons water heenschoten. Gelukkig, toen de nood het hoogst was (gaan we terug of gaan we verder) kwamen we bij een ware oase. Water!!!!!!!!! En zelfs cola te koop. (hoe ze het daar krijgen….). Die avond, jawel de laatste kilometers in het donker, moesten we onze tent opzetten in een ongelooflijke storm. Op een klein grasveldje midden op de berg. Storm voor de regen. Met geleende touwen kregen we enigszins het gevoel veilig te zijn. Lekker gekookt in het tentje en tot overmaat van ramp, het bier (ook dat was weer te koop. Toeristen willen namelijk altijd bier. En ik moet bekennen dat ook ik als pleister op de wonde voor deze zware dag mijzelf best met een biertje wilde belonen.) omgetrapt. Mijn sokken roken al niet zo fris, maar de combinatie met bier………..

De volgende morgen was het nog twee uur lopen naar de ruïne. De tent en rugzakken konden we achterlaten. Dat scheelde enorm in gewicht en dus in tijd. We zouden namelijk dezelfde route terug gaan. De ruïne was heel bijzonder. Met name door de ligging en door de terrassen met in steen gelegde lama’s (zie foto). Voor zover ik weet is het de enige ruïne met lama’s. De lama was voor de Inca een heilig dier, dat met feesten en partijen werd geofferd.

En dan de terugtocht. Wat eerst naar boven was, was nu naar beneden. Au, au, mijn knieen. Dat was niet echt leuk. Op een gegeven moment begon Renee naar me te schreeuwen. Bleek ik over een slang heen te stappen. Gelukkig gelukkig, had dat beest de schrik van zijn leven en niet ik. Het ging er in rap tempo vandoor. Tegen de tijd dat ik het door had was hij bijna in de struiken verdwenen. Enkele honderden meters verder gebeurde bijna hetzelfde ware het niet de Ed het beest op tijd zag en gelijk in zijn achteruit ging. Ja, er langs? of wachten? of verjagen? Voor zover dat mogelijk is op een pad van 1,5 meter zijn we er met een superboog omheen gelopen. Alles ging goed. Niets gebeurd. En jawel de laatste kilometer aan de andere kant van de rivier omhoog in het donker.

De laatste dag, dag 4, was er een waar we behoorlijk tegenop zagen door de ervaring van de tweede dag omhoog. Dat moesten we nu natuurlijk weer, maar dit stuk was superstijl. Alles deed inmiddels pijn, de benen van stijfheid, de schouders van de zware rugzak en de huid van het verbranden. Beneden nog een lunch gekookt, zodat we veel energie in het lijf zouden hebben. Het bleek erg goed te gaan en in 1,5 uur waren we boven. Jubelstemming.

Maar de laatste kilometers terug naar Cochora, onze thuishaven, die waren ook weer zwaar. Denken dat je er bijna bent en dan nog 3 uur moeten lopen. Een high five nadat we de aller- allerlaatste kilometer in de regen hadden gelopen. WE HADDEN HET GEHAALD!

Tot slot moesten we nog 140 kilometer rijden naar Cusco. De eerst volgende bus zou pas drie uur later langskomen, dus besloten we tot een collectivo: (een met andere passagiers gedeelde taxi.) 7 personen!! Ed en Renee in de achterbak, ik met een schouder van een ander onder mijn oksel op de achterbank. Gelukkig werden we na 20 minuten overgebracht naar een andere taxi. Helemaal blij waren we…………………, totdat de lichten van de auto het begaven en het was inmiddels donker. De chauffeur reed gewoon door en deed of er niets aan de hand was. Bij een tegenligger zette hij het licht aan, dat dan binnen 15 seconden weer doofde. Uitzetten en op laten laden. Bij de volgende tegenligger weer aan en zo ging het voort. We begonnen met inmiddels weer zes passagiers toch wel een beetje te protesteren. Oke, alle mannen doken onder de moterkap en het moest de batteria zijn. Naar het volgende dorp want daar was wel een technicus. Bleek dat volgende dorp weer 20 minuten verderop te liggen. Dat is wederom 20 gevaarlijke minuten. Tegelijkertijd moesten we er niet aan denken om uit de taxi te stappen. Koud (vanuit het regenwoud een temperatuursverschil van zo’n 20 graden), donker, midden in de bergen en de kans op een nieuwe (lege) taxi, superklein. Een lastige afweging. Eindelijk zonder brokken in het volgende dorp aangekomen, hebben we met zijn alle de taxichauffeur voor ‘loco’ uitgemaakt en hebben we wel, na een grote ruzie over het te betalen geld, een andere taxi naar huis gevonden. Thuis gekookt en weer geslapen in een echt bed. Heerlijk.

Hadden wij een verhaal?????

Terugkijkend: een geweldige ervaring! Het was het allemaal waard!!!!!!!!!!!!!!!!!!