Stichting Poco a Poco

Beste vrienden en vriendinnen, familie en kennissen,

Het is alweer ruim een maand geleden dat ik ben teruggekomen van mijn sabatical in Cusco (Peru). Via dit weblog www.ienze.blogspot.com hebben jullie mijn ervaringen kunnen lezen. Één van mijn plannen was om een stichting te starten om kinderen en volwassenen in Cusco aan een beter bestaan te helpen. Deze stichting is inmiddels opgericht. De naam van de stichting is Poco a Poco (in het Nederlands: beetje bij beetje). Op de website www.poco-a-poco.nl kun je lezen wat er allemaal al is gebeurd. Na de zomer verschijnt de eerste nieuwsbrief van de stichting.

Ik stel het erg op prijs als je een kijkje wilt nemen op deze website. En het zou nog mooier zijn als je mijn stichting wilt steunen. Dit kan al heel simpel door een bedrag(je) over te maken op rekeningnummer 1420.84.816 bij de Rabobank in Geldrop. In de komende nieuwsbrief informeer ik je in ieder geval over de laatste nieuwtjes.

Groetjes en Suerte,

Carolien van Eerde
Stichting Poco a Poco
www.poco-a-poco.nl
E-mail: Carolien@poco-a-poco.nl

Lima airport

Daar zit ik dan op Lima Airport. Mooi moment om nog wat te schrijven. Vanmorgen in alle vroegte mijn appartement opgeleverd. Alles redelijk netjes en schoon en saai. Zonder mijn mooie kleurige oranje kleden, zonder mijn plantjes (die gingen naar Fairplay om het kantoor en de school op te vrolijken) en zonder een rustig gevoel. Om zeven uur kwamen vier mensen om mee te gaan naar het vliegveld en mijn koffers te sjouwen. Dat was erg gezellig en erg lief. Het afscheid was gezellig en verdrietig. Omdat ik twee koffers bij me heb, verwachtte ik bij te moeten betalen. Maar Steven die erbij was bleek de baliemevrouw te kennen, zijn nichtje, (die overigens na het inchecken pas achter haar mondkapje vandaan kwam) en dat heeft mij waarschijnlijk geholpen. Nu zit ik ondertussen dus wel vol spanning te wachten hoe erg de kosten bij KLM gaan worden. Ik heb duidelijk teveel en zij zijn vast strenger.
Bij het wegvliegen van Cusco was het voor het eerst vrijwel helder en daardoor kon ik Pichlliakla (eh schrijfwijze ??) zien liggen een pre-Inca dorp waar ik was in mijn eerste termijn Cusco. Een geweldig afscheid, een mooi toetje. En langzaam zag ik Cusco onder mij verdwijnen. Ik heb er ontzettend veel moois meegemaakt. Daarna heb ik bijna een uur uit het raam kunnen kijken: wat is Peru toch mooi. De bergen zijn schitterend en af ten toe zie je pieken in de Andes met sneeuw.
Op Lima airport worden mondkapjes aanbevolen, omdat zich ondertussen 31 gevallen in Peru hebben voorgedaan van de Mexicaanse ziekte. Omdat ik onze nederlandse specialist heb zien optreden in Pauw en Witteman vodcast (vijfminuten samenvatting via het internet, wat ik met regelmaat heb gekeken) die vertelde dat het niet bewezen is dat mondkapjes helpen, doe ik daar, eigenwijs misschien, niet aan mee.
Ik moet nog als legaal persoon het land uit, of te wel: betalen voor drie maanden visumloos. En hopen dat ik weer een aardig baliemedewerker tref.
Ik stap zodadelijk het vliegtuig in en hoop jullie lezers allemaal snel weer te zien. Maar voorlopig houd ik lekker even een Peruaans ritme aan denk ik zo. 'Tranquilo' en 'manana', eens kijken hoe, en of dat lukt.
Een laatste 'hasta luego' vanuit Peru. En daarna vanuit NL verder????? We zullen zien wat de toekomst brengt.
Suerte!!!

Nederland in zicht

Ik loop achter. Zou nog ontzettend veel kunnen vertellen van wat ik heb meegemaakt hier, maar het lukte niet meer dat in de computer te gooien. Ik ben mee geweest naar een project van de stichting Hope. Een school die is neergezet en betaald is door Nederlanders. Het gaf mij de gelegenheid schitterende plaatjes te schieten van kindertjes met snotneuzen, korsten op hun gezicht en vieze mondjes van het eten. Geweldig. Niet dat vieze maar de kans die de kinderen krijgen nu om onderwijs te volgend. Nog de nodige optochten gezien. Mijn voorlopige collectie sieraden afgerond. De stichting zover op poten dat zodra ik in Nederland ben ik kan gaan communiceren. Nog veel gezien, gedaan. Een pachamamaritueel ondergaan nadat ik drie uur op een paard had gezeten (zonder er af te vallen, maar leuk??????? nou nee, niet echt iets voor mij. Een afscheidsfeest gegeven. Mijn laatste dag door gemaakt met mijn familie en gezamelijk naar het theater geweest (voor hun de eerste keer). Ze vonden het geweldig, dus ik vond het fantastisch. Mijn koffers gepakt en...... morgenochtend vroeg vertrek ik. Om 9.20 uur van Cusco naar Lima en dan om 18.00 uur van Lima naar Amsterdam. Om 13.20 op vrijdagmiddag hoop ik aan te komen. En dan..... geen idee, dat gaan we wel zien.
Voorlopig valt het afscheid hier zwaar. Na negen maanden ervaar ik dat ik toch wat goede vrienden heb opgedaan en die zal ik gaan missen. Daartegenover staat dat ik heel blij ben velen van jullie weer te gaan zien. Het leven kan raar zijn :-)
tot in Nederland en wie weet, daar wat achterstallig onderhoud op deze weblog.
Hasta pronto Cusco, Hola Holanda!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Even wat nieuwe indrukken

Cusco by night. Ontzettend mooi, maar ja op een foto blijft het lastig overbrengen.


Het hoeveelste feest ook al weer?????




Koninginnedag in restaurant van Nederlander getrouwd met Peruaanse. Net op tijd leren kennen om er koninginnelunch te houden met erwtensoep en stamppot. Mijn leraressen uitgenodigd en Alcides om die gekke Nederlanders mee te maken in het oranje.



's avonds bij de consul op bezoek. Uitnodiging voor Koninginnedag met Hollandse kaas en..... Haring!!! Mmmmmm lekker hoor. Wel was het feest zonder alcohol in verband met de gebeurtenissen in Apeldoorn die dag. Ter afsluiting zongen wij het Wilhelmus en het Peruaanse volkslied. (consul is tweede van rechts)



En daarna nog het afzakkertje met een net daarvoor opgedane nieuwe Nederlandse kennis. Erg gezellig.



Volgende event: moederdag. Ik heb hier een diner gehad met alle leraressen van Fairplay, de volgende dag taart gegeten ten kantore van de stichting Hope in verband met moederdag en uiteindelijk een picknick gehad op moederdag zelf. Het is hier een ontzettend belangrijk feest. De moeder is tenslotte het begin van alles. De viering komt hier ook nog eens voort uit de rituelen voor Pachamama (moeder aarde). Op de foto John (bestuurslid en stuwende kracht achter de stichting Fairplay) en Fanny (directeur Fairplay).



Op weg naar onze picknickplaats met de Huallpa-boys (die naam vinden ze zelf schitterend, dus die is officieel in gebruik genomen). Wat een landschap toch he?!



Langs Incaruines. Niet gek met twee afgestudeerde gidsen en een derde in aantocht. Weer van alles te weten gekomen.


Bij een picknick hoort eten! Alcides was om 7 uur 's ochtends begonnen met koken. Hier wordt warme lunch gegeten en het zelfde eten ze dan 's avonds weer. Leuk en gezellig was het.



Bij een picknick hoort voetbal (Fredy en Marco) en verder touwtje springen (we vonden een touw, grootste lol), Twister en nog wat gekke spelletjes met bal.



En een etentje in een restaurant met de hele familie. Hier Elisa (19), Marco (10) en Maribel (13). Veel familie-uitjes de laatste tijd. Kan ook niet lang meer want ik ga al bijna weg.

En tot slot:


Wandeling door Cusco: altijd weer iets nieuws.......

Parasieten eruit, ziekenhuis in!

Zoutvelden Salinas


Eindelijk, eindelijk van de parasieten af. Het heeft nog bijna een extra week geduurd voordat ik me weer helemaal goed voelde, maar nu kan ik weer alles eten en drinken zonder buikpijn te hebben. Maar..... Pascal was er anderhalve week en die kreeg gelijk problemen. Ik besef me dat ik geen reclame maak voor Peru. Met Pascal was het zelfs zo erg dat hij het ziekenhuis in moest met Tyfus. En ik maar mee, want dat is natuurlijk helemaal niets, in je uppie in een ziekenhuis, zonder dat je de zusters kunt verstaan. We hebben twee nachten gebruik gemaakt van een super de luxe kamer met zithoek. Leuk voor mij, maar Pascal kon niet veel meer dan in zijn bed liggen aan het infuus (6 liter toegediend gekregen).


Ziekenhuis niet leuk, maar zusters veraangenaamden!

Inmiddels ontslagen en alles goed maar tot in Nederland moest hij aan de antibiotica.
Wel hebben we al heel veel leuke dingen gedaan gelukkig. Alhoewel Machu Picchu eerst was afgeblazen, is dat uiteindelijk gelukkig toch nog gelukt. En Pascal heeft genoten. Ik ook, maar ja ik kende het ondertussen al aardig goed. Maar dan nog, MP gaat nooit vervelen.


Zelfde plekje, maar mooooooi!


We zijn begonnen in Lima en de volgende dag doorgevlogen naar Cusco om vandaar zo snel mogelijk de laagte op te zoeken. Ollantaytambo ligt op 2800 meter en dat is beter om te wennen. We hebben de ruïnes beklommen en lekker rustig aan gedaan. Het is tenslotte vakantie!! De volgende dag via Urumbamba met klein ceramiek museum, naar Calca (doods) naar de markt van Pisaq.


Quena (fluit) gekocht op de markt van Pisaq

Daarna lekker een paar dagen Cusco. Diverse musea bekeken, Pascal kennis laten maken met de Huallpa's alwaar we op goede vrijdag het paasmaal hebben genoten. Dat is normaal een 12-gangen menu, gelukkig was dat gereduceerd tot 5 gangen, maar wel in grote porties.


Erg lekker, superveel en.... wie weet heeft Pascal daar wat beestjes opgelopen. Maar eigenlijk weet je dat nooit. Pascal is na twee en een halve week weer naar huis en alles gaat goed met hem. Ik was erg blij dat een van mijn goeie vrienden zich zo in kwam leven in mijn situatie hier, dat ie zelfs ook aan de beestjes ging. En zoals ik hem had beloofd: je valt hier af! Is het niet van het lopen en klimmen hier, dan wel van al het mogelijk ongedierte dat zich graag huisvest in je lichaam. En ja, ook voor Pascal bleek dat de waarheid, resultaat 5 kilo eraf. Dus who is next?
In Nederland allemaal maar ploeteren en het bier en de chips laten staan. Hier kun je gewoon je gang gaan :-)


Ceramiekmuseumpje in Urumbamba

Nu ben ik weer solo hier en zijn mijn laatste weken in gegaan. Op het moment van schrijven nog 3 te gaan! Maar ondertussen weer van alles meegemaakt. Goed voor een volgend schrijven. Liefs uit Peru.


Alcides heeft natuurlijk ook gekookt voor Pascal.

Antibiotica

Ik ben 7 dagen op de antibiotica gezet om de parasieten (Giardia) te verdelgen. Tot en met woensdag nog te gaan. Ben nog steeds supermoe en wil de hele dag wel slapen. Sinds ik de medicijnen slik ben iedere dag kotsmisselijk. Voor het goede doel zullen we maar zeggen.

Zaterdagavond had ik mijn eerste Babyshower. Dat is een feestje omdat er een baby op komst is. Een clown vulde de avond met allemaal gekke spelletjes, die natuurlijk allemaal met baby's te maken hadden. Het was vooral erg leuk om weer een nieuw Peruaans gebruik mee te maken. Het feestje is ongeveer een maand voordat de baby wordt verwacht. Hier wordt dan ook al de naam bekend gemaakt. Iedereen neemt cadeautjes mee en die worden eerst allemaal verzameld. Aan het einde van de avond mag de a.s. moeder een geblinddoekte vader aanwijzingen geven over het cadeautje, hij moet raden. Raadt hij mis dan wordt hij gestraft met het drinken van een glaasje alcohol. Er waren zo'n zestig gasten. Dan kun je heel veel mis raden :-)



Alcides haalt op zijn koksopleiding allemaal goede cijfers. Hij moest een presentatie geven met een groepje klasgenoten. Maar dat zijn de slechteriken van de klas (zegt hij) die roken en drinken. Samenwerken lukte niet en de 'anderen' hadden hun werk niet gedaan voor de afgesproken les. De les erop kregen ze herkansing, maar toen hadden ze weer niets uitgespookt. 'Mijn' Alcides had daarom alvast maar de hele presentatie voorbereid in zijn eentje en heeft die toen gegeven. Na afloop kreeg hij een daverend applaus van de klas en een 18 op 20. Ik ben wel de trotse 'Madrina'.

Morgen naar Lima om Pascal op te halen. Daarna duiken we de Heilige Vallei in op 2800 meter hoogte. Even wennen aan de hoogte voordat we naar Cusco gaan. Ollantaytambo en Pisaq zijn onze doelen.



En dit uitzicht zal ik binnenkort (nou ja zeg, nog 2 maanden) achter moeten gaan laten. Jammer hoor :-)

Rijstepap en probiotica

De laatste weken zijn er van ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Het is niet duidelijk wat ik heb. Ik ben nu vier maal bij 'mijn' arts geweest met diarreeklachten en de parasieten en bacteriën lijken mijn lichaam verlaten te hebben, maar het is nog helemaal niet goed. Integendeel, het lijkt juist slechter te gaan. Ik loop nu bij een specialist en die wil toch eerst nog een keer goed onderzoeken of het niet toch parasieten zijn. Die beestjes kunnen erg hardnekkig zijn namelijk. Soms kun je ze een tijdje niet detecteren en soms laten ze zich weer zien. Ik heb nu een dieet en een lekker rijstepapje en probiotica om het aantal goeie parasieten te laten toenemen. Wat wel verschrikkelijk is: ik mag al weken geen pisco sours meer. Zelfs helemaal geen alcohol. Dat valt mooi tegen. A.s. woensdag hoop ik weer meer te weten, want dan mag ik terug naar de gastroenterologo (spreek dat maar eens uit!).


Gelukkig heb ik ook nog wel wat leuke dingen gedaan, zoals met Alcides Ollantaytambo bezocht, een van de mooiste inca-ruines. Voor Alcides was het de eerste keer (ik was er al met mijn moeder) en hij was geheel onder de indruk. En dat liet hij continu weten. We zijn samen naar de hoogste ruïnes geklommen en toen wilde hij nog hoger.



Tja dat liet ik hem doen, maar ik voelde me er niet lekker bij. Ik had toch de verantwoording voor een jongen van 15 jaar. Het was er ook erg steil en als hem iets zou gebeuren dan zou het lang geduurd hebben voordat ik hem zou hebben gevonden en dan nog eens hulp halen. Ik heb besloten dat maar niet meer zo te doen, maar natuurlijk ging alles gewoon goed. Hij had in ieder geval de dag van zijn leven en samen hadden we het weer eens supergezellig.



Hier beginnen zo langzamerhand weer meer toeristen binnen te druppelen. Het regenseizoen is op z'n end en dat betekent weer meer zon, maar wel een beetje kouder. Het wordt hier winter. Dat is een rare gewaarwording als juist de zon meer gaat schijnen. Ik blijf dus in het Nederlandse ritme meelopen en vind dat het lente wordt. Zo voelt het.

Ik heb mijn ticket naar Nederland vastgesteld op 29 mei. Dan hoop ik weer veilig in Nederland te landen. Gek idee. De laatste maanden gaan in en ik begin echt af te tellen. Ik begin Nederland ook wel een beetje te missen, maar vooral mijn vrienden. Ik heb het hier uitstekend, maar mijn vrienden heb ik toch wel nodig, zonder hen voelt het hier vaak best alleen. Twee maanden is nog een hele lange tijd, maar zo voelt het niet voor mij. Ik moet nog veel doen voordat ik vind dat ik Cusco achter me kan laten. En wat ik zeker weet: ik kom hier terug!

Na de komende week staat er wat vakantie op het programma. Jullie zullen wel denken: heeft die meid dan niet continu vakantie! Nee, ik ben keihard aan het werk toevallig en even een paar dagen niets, dat is lekker :-). Tenslotte heb ik nog zoveel niet gezien van dit land, dat ik er nodig weer op uit moet. En dat ga ik bovendien gezellig doen met Pascal die voor twee weken overkomt. Ik verheug me er enorm op.



Nog even kort:
-vandaag diploma's uitgedeeld voor een andere stichting (Cedna) aan vrouwen die een cursus voeding en gezondheid hadden gedaan en nu voorlichtingsmoeders zijn voor hun wijken, waarin veel ondervoede kindertjes leven. Het was een erg leuk programma met dans en eten (cuy).
-spaanse lessen: mijn grammaticaboek is uit en ik ben begonnen met herhalen. En dat is hard nodig. Wat ik niet leuk vind gebruik ik niet en dat is niet altijd slim, dus ik kan nog weer weken vooruit!
-Het eerste jazzconcertje meegemaakt, dat was erg leuk. Peruaanse jazz. Dat is een mengelmoes van heel veel. Heerlijke muziek. Ook een van de dingen die ik mis hier in Peru. Salsa, cumbia, Latino-Americano en Huayna zijn hier de muzieksoorten, die ik overigens erg kan waarderen, maar..... Jazz is er niet.
-Mijn sieraden staan even stil, maar ik heb aan de andere kant wel een thema afgerond en ik ben er best wel trots op. Maar dit project is een beetje op de lange baan geschoven omdat ik mijn handen vol heb aan de stichting. Omdat het oprichten van een stichting veel werk is en ik nog steeds veel moet doen, heb ik jullie langs deze weg nog steeds niet ingelicht en dat laat ik nog heel even zo, omdat ik nog niets kan laten zien. Nog heel even geduld aub. Maar het wordt super!! Ik ben er zelf erg blij mee.
-ook het korfbal staat even stil. Saskia is er niet meer en ondanks dat iedereen hier erg enthousiast was gebeurt er even niet al te veel. Misschien zou ik mijn schouders er onder moeten zetten, maar ik 'moet' al even zoveel. Van mijzelf wel te verstaan. Ik heb nog maar twee maanden om alles hier af te ronden, dus maar even aanzien hoe dat gaat lopen.



-tot slot: het blijft hier iedere dag feest. Wat een optochten en dans en representatie met dans. Het is ook echt het land van de kleuren. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Iedereen danst hier in de meest mooie gewaden. Het wordt er hier echt met de paplepel ingegoten. Baby's gaan zelfs mee de dansvloer op. Er was een optocht van de universiteit die 310 jaar bestond. Alle faculteiten waren vertegenwoordigd en dan ook vaak weer met poncho's en dansgewaden.



Peru is een machtig land, ik zou zeggen waag de stap eens!

Afscheid Ernesto!!, welkom droge tijd??

Hoi hoi allemaal. Het was even stilte aan het front. Druk, druk, druk. Herkennen jullie dat? Webpagina's schrijven, brainstormsessie om een restaurant beter te laten lopen, van alles regelen voor mijn pleegzoon en verder??? Ik ben hier inmiddels behoorlijk lang en nog kan ik uren wandelen in Cusco en allemaal nieuwe dingen ontdekken. Bijvoorbeeld de eerste plantenwinkel (verder kun je alleen planten kopen op de zaterdagmarkt). Ik heb een Franse bakker gevonden met bruin brood! Heerlijk. Hoe je daar naar kunt verlangen. En dan ook nog met de door mijn moeder meegebrachte pure hagelslag. Genieten. Het eten is hier meestal lekker, maar gewoon een lekker stuk oude kaas en dus bruin brood, dat is er eigenlijk niet.
Ernesto die hier was voor de graduacion van Fredy is weer naar huis en ik moet zeggen het was supergezellig. En erg fijn om met een Nederlandse vriend te kunnen praten. Dat is zeker iets wat ik mis, mijn vrienden.



Gewoon een heerlijk avondje doorzagen over iets en het vertrouwde dat je met elkaar hebt. In mijn eentje blijft het, ondanks de contacten die ik wel heb opgedaan, toch ook heel alleen.
De laatste middag van Ernst zijn bezoek hebben we met een groot deel van de familie gegeten om hem uit te luiden. Op de foto de afscheidsspeech van Ernesto.


De avond ervoor hadden we een onderonsje met Maribel, Elisa, Alcides, Ernst en ikzelf zei de gek. We hebben gekletst en gedanst, afwisselend op cumbia, salsa, rock en 'onze' muziek. Erg spontaan en leuk. En tot diep in de nacht terwijl het gewoon doordeweeks was en er de volgende dag weer naar school gegaan en gewerkt moest worden. Kinderen gaan hier sowieso laat naar bed, gelijk met de ouders. En dan lig ik er dus allang in :-(



Het wordt tijd dat ik weer eens ga reizen, want er valt nog zoveel te zien in dit land, maar omdat ik ook steeds drukker raak komt het er eigenlijk steeds minder van.
Het gaat erom weer de juiste balans te vinden.

We hebben de afgelopen twee weken druk gekorfbald, ja echt, ik heb mee gedaan in een demonstratiewedstrijd. Na 20 minuten was ik echt helemaal op en af. Misschien had het er mee te maken dat ik een jongen mocht verdedigen. Die was zo supersnel (jaar of 25, tja.....) dat ik al na vijf minuten zwaar stond te hijgen. Maar we hebben het ook maar geweten aan de hoogte (al zou je misschien denken dat ik na 5 maanden wel gewend zou moeten zijn, nee dus). Door een slimme truc heb ik een journalist zo gek gekregen mijn plaats in te nemen in de tweede helft, zodat hij het spelletje zelf kon ervaren. Hij trapte erin, maar heeft met veel plezier de tweede helft uitgespeeld. 's avonds was ik uitgebreid in beeld op TV, met mijn superbe spel. Het was leuk. Met de IKF (Internationale Korfbalfederatie) zijn we nu aan het kijken hoe we de sport hier verder kunnen laten gedijen. Men is er hier in Cusco enthousiast voor. Saskia is nu ergens anders, in Calca, hier ongeveer anderhalf uur vandaan, dus een en ander zal wel bij mij terechtkomen voorlopig. Nog drukker!!



Zo, dat was weer een kleine update. Heel langzaam beginnen hier weer wat toeristen binnen te druppelen en de druppels uit de lucht komen wat minder naar beneden: einde van de regentijd in zicht. Suerte a todos!

Illegaal, Korfbal en dierentuin nog niet op orde

Het zijn drukke tijden, er gebeurt erg veel. Zo is mijn visum inmiddels verlopen en verblijf ik hier illegaal. Keuze is voor de overige maanden dat ik hier ga blijven, per dag een dollar betalen of voor min of meer hetzelfde bedrag een keertje naar Bolivia vliegen, waarna ik als ik de grens weer overga naar Peru, vanzelf en gratis weer 90 dagen mag blijven. Keuze is niet heel moeilijk.

Inmiddels is Saskia hier gearriveerd (een NHTVer) met wie ik al contact had voorafgaand aan mijn vertrek naar Peru. Zij is hier inmiddels om korfbal te introduceren, als onderdeel van haar studie. Dat heeft heel wat teweeg gebracht. Ik heb wat contacten voor haar gelegd met de IPD (soort NOC*NSF steunpunt maar dan anders) en ze is hier nu voor twee weken aan de gang in Cuscu. Daarna gaat ze naar een plaats een uur hier vandaan Calca en gaat ze de introductie daar voortzetten.
Gevolg van de eerste dag lesgeven in ongeorganiseerde toestand en daardoor aan 50 kinderen tegelijk, was dat ik ook de handen uit de mouwen heb gestoken en dus korfballes heb staan geven. Was heel leuk en super vermoeiend. Tegelijkertijd werd het opgepakt door de pers: Hollandse vrouwen introduceren nieuwe sport uit nederland: Korfbal. Over dat woord Korfbal struikelen ze nogal eens. Maar..... een heel circus, resultaat, berichten in alle kranten, wij op de radio en 's avonds om 9 uur live in het sportprogramma van Cusco. En dat in het spaans.....
Complimentje gekregen van mijn spaanse lerares: ik had het goed gedaan. En uiteindelijk weer een hele leuke ervaring.



De voorbereiding van de stichting gaat erg goed. Beleidsplan af, internetpag. bijna af, voorlopig bestuur bij elkaar, notaris voor weinig gevonden. Logo in eindstadium, projecten dienen zich aan. Ik begin er al bijna weer achteraan te hollen.

Graduacion (afstuderen) gehad van Fredy, een van de Huallpa-boys. Erg leuk. rondleiding in Tipon (Inca ruine). Pisco Sour na afloop en daarna feest met eten en dans. Fredy zag er supermooi uit in zijn nieuwe pak. Zijn band trad op tijdens het feest en speelde Huayno, een muzieksoort die zich heel erg lang herhaalt, waardoor je in een soort trans terecht komt. Soms kan ik de muziek niet uitstaan, word ik er gek van, maar op zo'n feest is het toch ook wel leuk.


Fredy met padrino (pleegvader) Ernst uit Nederland.




Nederlanders dansen de Huayno (dat lukt dus niet, maar we laten ons niet kennen)



Gevraagd door Fredy Madrina te worden van zijn band, dat heet bij ons sponsor. En ja, dan help ik graag. Overigens ben ik ondertussen ook min of meer officieel Madrina (pleegmoeder) van Alcides. Op het feest hebben wij (Alcides en ik) ons als zodanig voorgesteld aan iedereen, dus nu moet ik eraan geloven, ik heb een kind!! Wie had dat ooit gedacht.


Met Alcides bij het valentijnsconcert met grootse artiesten die voor mij allemaal onbekend waren, maar wel leuke muziek. Latino-Americana (met gitaar en pamfluit)

Gezondheid laat te wensen over. Na herhaald bezoek aan de dokter vanwege erg veel buikpijn en misselijkheid geconstateerd dat de hele horde aan parasieten en bacteriën mijn lichaam heeft verlaten, met als gevolg dat ze het goede soort bacteriën waarschijnlijk hebben meegenomen, dus nu is er een tekort en ben ik aan de probiotico. Dat moet er voor zorgen dat mijn dierenhuishouding weer op orde komt. Ondertussen blijft de pijn en de misselijkheid en een ontzettend vermoeidheid gevoel, waardoor ik elke middag wat uurtjes slaap.

Ik ben dus al met al ontzettend druk. Niet alleen aan het feestvieren zoals ik regelmatig terugkrijg uit Nederland, maar druk met heel veel. Druk hier is wel anders dan druk in Nederland. Het is heerlijk geen deadlines te hebben, alles te doen in je eigen tempo en vooral dat te doen waar je op dat moment zin in hebt. De contacten hier met andere mensen zijn leuk en het leven hier geeft veel meer rust. Het alleen zijn heeft twee kanten, af en toe is het heel eenzaam, op de wat moeilijkere momenten, tegelijkertijd doe ik het heel erg goed in mijn eentje en geeft het mij ook de rust heel erg bezig te zijn met wat ik wil. Ik laat me hier niet leven zoals in Nederland. Ik hoop die verandering straks in Nederland vast te kunnen houden. Het bevalt zoveel beter. En een groot verschil met Nederland is dat mijn agenda daar drie weken van te voren gevuld was. Hier kun je zo makkelijk binnenvallen bij iemand en lukt het vandaag niet dan zeker morgen. Mijn agenda is heerlijk leeg op af en toe een afspraak na.
Genoeg gezwam over rust.

Vanmiddag even helemaal geen rust: voetbalwedstrijd Cusco - Lima (1 van de 8 teams die daar vandaan komen). Cusco stond vanaf begin eerste helft voor met 1-0. Helaas, helaas, scoorden de tegenstanders in de laatste minuut uit een penalty 1-1. Algehele deceptie. Het stadion was geheel vol. Of er 30.000 mensen in gingen of 40.000 daar ben ik nog niet achter. Wat een chaos bij het naar binnengaan. Je moet er echt twee uur van te voren zijn anders ben je pas binnen als de wedstrijd al een half uur aan de gang is. Zootje, maar wel sfeer.

Dit weekend voor het eerst in een discotheek geweest. Ze verklaarden me hier allemaal voor gek, eerste keer in vijf maanden, maar ja, misschien komt het niet zo bij ze op dat er meer is, voor mij, dan discotheek. De Methodology was zo verschrikkelijk vol dat dansen er nauwelijks bij was. Ja en wat moet je anders in een discotheek. He was naar aanleiding van een afscheid van een Nederlands meisje, die na een jaar terugging naar NL. Wel jammer dat veel mensen (Nederlanders) die je hier een tijdje meemaakt, waar je dan dus een band mee opbouwt op een gegeven moment weer weggaan. Maar ja, zo gaat dat nou eenmaal.

Met Alcides die nu heus is begonnen met zijn opleiding tot kok heb ik een nieuwe hobby gevonden, ik had hem al: uit eten gaan, maar nu proberen we de keukens van de wereld. Met mij kan hij naar restaurants, zeker ook naar de toeristische, voor hemzelf is dat niet te betalen. We eten overigens meestal voor zo'n 15 tot 20 euro, afhankelijk van het aantal Pisco Sours. Tot nu toe hadden we Thais, Italiaans en Mexicaans. Op het programma staan in ieder geval nog: Frans, Japans, Chinees, Spaanse Tapas en Engels. Er zou hier ook een Nederlands restaurant moeten zijn met kroketten en dat is tevens een officieel drop-uitgifte punt. Moet ik nog vinden, maar of ik daar nou zo'n behoefte aan heb....

Ernst een vriend uit Nederland is hier dus momenteel, de Padrino van Fredy. Hij is degene die is begonnen met het steunen van de familie Huallpa. Het is ontzettend fijn af en toe gezellig te kunnen kletsen. Hij zit op steenworp afstand in een hostal. We treffen elkaar regelmatig en hij komt hier af en toe even gebruik maken van een warme douche. (Warm) water blijft in Cusco toch een probleem. Het is alweer de laatste week helaas.

Ik kan nog wel even doorgaan, maar.... ik bewaar dat voor een volgend berichtje.
Hoop dat bij jullie de temperatuur heel langzaam wat stijgt en de dagen weer wat lichter worden. Hier zitten we nog midden in het regenseizoen, maar gaan we wel de droge tijd tegemoet, maar dat gaat helaas weer gepaard met kou. Laagje erbij! Tot snel maar weer.



Moderne kunst in Cusco, zomaar nog even erbij.

Bacterien, parasieten en virus

Ze hebben weer eens toegeslagen. Sinds 31 december aan de race en het ging maar niet over. Eindelijk, eindelijk maar eens naar de dokter gegaan. Blijk ik alles te hebben wat maar mogelijk is: bacteriën, parasieten. Het klinkt niet fijn en ..... dat is het ook niet echt. Maar gelukkig hebben ze daar medicijnen voor, antibiotica, antiparasiet en nog iets voor de maag. Met een paar dagen zou het over moeten zijn.....
En het virus dan? Ja dat heeft toegeslagen in mijn computer. Ook niet fijn. Maar een ontzettend aardige Nederlander hier in Cusco, die ook mijn website voor de stichting aan het bouwen is, heeft er vanmiddag twee en een half uur aan besteed om een en ander op te lossen. En we zijn een heel end gekomen. Vandaar dat ik gelukkig weer iets kan schrijven.
Zo dat was even een kortje. Vanuit een heel nat en af en toe koud Cusco wens ik iedereen het beste toe.

Mijn eerste.........................AARDBEVING!

Jawel, we hadden een terremoto hier in Cusco. Best wel beetje eng. Ik zat lekker te werken achter mijn computer toen opeens de TV heel hard begon te schudden en ik een heel laag geluid hoorde. Een TV die begint te schudden, dat kan niet zomaar. Het kon niet gebeuren door een hard dichtgeslagen deur en daar er hier geen vrachtwagens of auto's langsrijden, zei iets in mij: aardbeving!!
Ja en dan..... Mijn eerste gedachte was: naar de deur, ofwel naar buiten ofwel in de deurpost gaan staan (dat heb ik wel eens gelezen dat dat relatief veilig kan zijn). Afijn, op weg naar de deur hield het trillen op. Ja en daar sta je dan. Was dit een aardbeving??? Stel je voor dat het een eerste schok is en dat er nog meer volgen??? Snel bedacht dat het handig was mijn paspoort te pakken(weet ik veel waarom, altijd handig). Mijn nieuwste twee sieraden (eh die wilde ik niet nu al kwijt) en vervolgens: mijn computer???? Tja ik begon te twijfelen of het wel nodig was om naar buiten te gaan. Ik zag me daar al staan, als enige en met mijn computer onder de arm.
Wel heb ik snel mijn laatste document waaraan ik werkte naar NL gemaild, alle teksten voor mijn nieuwe internetpagina voor de stichting, ik moest er niet aan denken dat ik die kwijt zou raken.
Een kwartier later kwamen de Huallpa-boys en girls omdat ik die uit had genodigd om mee te gaan naar een valentijnsconcert. Natuurlijk heb ik hun gelijk uitgehoord over alles wat met die aardbeving te maken kon hebben. Ze hadden hem ook gevoeld, maar waren duidelijk niet zo opgewonden als ik. Uiteindelijk was het een aardschok van ongeveer 15 tot 20 seconden, met veronderstelde kracht van 3 a 4. Een paar mensen die avond zeiden of vroegen er nog iets over. Maar het was kennelijk niet bijzonder interessant. En dat terwijl ik toch wel even helemaal niet op mijn gemak was. Later op de avond slapen was toch ook een enge gedachte, stel je voor dat het vannacht terugkomt???
De twee daaropvolgende dagen heb ik een krant gekocht. Hoeveel op de schaal van Richter?, schade in Cusco?? NIETS, helemaal niets!
Vandaag dan eindelijk hoorde ik dat in de wijk van mijn homestay van de eerste vier weken de elektriciteit uit was gevallen en dat dat daar niet echt leuk was geweest daardoor. Waarschijnlijk was het daar dus iets heftiger dan bij mij.
In Cusco komen ieder jaar wel een paar van die schokken voor. De laatste keer dat het echt ernstig was en er heel wat doden zijn gevallen was in de jaren vijftig van de vorige eeuw.
Nou, weer een ervaring rijker en nu? Gewoon maar gewoon doen, alsof er niets is gebeurd en alsof er niets gebeuren kan.........

Van Cusco naar Puno

Nou was ik toch helemaal niet van plan om nog eens terug te gaan naar Puno (3800 meter hoogte aan het Titikakameer, het hoogste meer ter wereld). Ik was daar 6 jaar geleden en het was er in mijn herinnering toeristisch en koud. Niet normaal koud. De handschoenen die ik er kocht zes jaar geleden zitten nog steeds in mijn regenjas en die kwamen ook ditmaal weer erg van pas. Ik was er om het jaarfeest te vieren van de Virgen de Candelaria, het carnaval van Puno op uitnodiging van Marco, de vriend des huizes van mijn homestayfamilie. Samen met zijn vriendin logeerden we bij zijn oom en tante. De reis erheen duurde 7 uur (met de bus). De reis was schitterend. Het landschap veranderd van berglandschap in een wat vlakker landschap, kaal, met kuddes lama's en bergen in de verte, maar wel op 4200 meter hoogte.

In de bus leuke gesprekken gehad, ik was de enige toeriste en dat leverde me een uitnodiging op met mensen (een lerares en een politieman) een keer een dagtocht te maken naar Chinchero, de enige belangrijke ruine hier in de buurt die ik nog niet heb gezien. Vooral het nieuwe mensen leren kennen en zodoende kennismaken met de cultuur interesseert me buitengewoon. Dus over twee weken ga ik met deze mensen gezellig een dagje uit.
In Puno aangekomen zocht ik het stadion alwaar ik Marco en Ruthi zou ontmoeten. De hele dag waren er in het stadion dansen. De volgende dag zouden we naar de optocht gaan kijken, waarin 67 wijken en bedrijven zich zouden presenteren al dansend. Ruim 60.000 dansers in een 4 km lange dansoptocht. Super!!!!. Dansen is hier de nationale sport bij uitstek. Na aankomst begon het te regenen en was het dagprogramma afgelopen. We gingen naar een polleria, een kiptent. Patatje kip. Altijd lekker. We ontmoeten daar neven en nichtjes van Marco. Familie is hier heel belangrijk.

Na het eten zouden we de stad onveilig gaan maken, maar we werden al snel verjaagd door de regen. Met kletsnatte sokken door lekke schoenen liep ik een avond rond. Bij oom en tante was reuze gezellig. Leuke gesprekken en de avond afgesloten met gitaar en liedjes zingen. Jawel zelfs ik: bij Hotel California was het mijn beurt. Ik moest zingen want ik sprak engels. Nou kennen velen van jullie mijn zangkunst, dus dat de anderen een leuke avond hadden dat begrijp ik nog steeds niet, tenzij het juist door mijn geweldige zingen kwam. Kan natuurlijk ook. Volgende morgen een plekje gezocht op een van de tribunes. Daar zaten we om 10.00 uur en daar gingen we weg om 18.00 in de avond. Een superervaring rijker! De hele dag optochten met dans, saaie van de oudere garde met maar weinig beweging, maar wel met heel mooi gekleurde jurken. De jongeren gaven juist veel actie te zien, de chica's in sexy rokjes en de chico's met hitsige bewegingen. En dan de costuums die ze allemaal droegen met al die kleuren. Geweldig, geweldig, zo mooi. De hele dag door werd er van alles verkocht.

We konden rustig blijven zitten, want alles kwam langs, water, fruit, lunch, bier, paragua's, (paraplu's en die dag niet voor de regen maar voor de zon). Dus 8 uur later met superverbrande armen (muy stupido) gingen we voldaan richting bus. Die zou om half 9 vertrekken naar Cusco en er weer 7 uur overdoen. We hadden slaapstoelen, maar ik kan niet slapen op een stoel. En koud dat ik het had. Daarbij had ik een echte peruaanse boerin op de stoel naast mij, met al haar spullen rondom haar en dat maakte dat ik haar de hele nacht ongeveer op mijn arm voelde slapen. Om half vijf in de nacht kwamen we weer in Cusco aan. Kapot was ik, maar het was het weer eens waard. Ik plak de foto's maar onder elkaar. De meesten zijn van de optocht. Schitterend!!!!!!






Ik kon weer eens moeilijk kiezen. Dit is werkelijk een fractie van wat ik heb geschoten. Zoveel kleuren, zoveel dansen, zoveel mooie mensen, zoveel genietende mensen.













En eeh, Do as the Peruvians do!!!