Wat een week!!!!!!!!!

Wat een week. Mijn moeder is gearriveerd! We zijn eerst in Arequipa geweest, daarna Cusco rustig aan beetje laten zien en.... we hebben Kerstavond en eerste Kerstdag gevierd, respectievelijk bij de Huallpa's (de familie die door mijn moeder mede ondersteund wordt) en bij mijn Homestay familie. Wat een ontzettend mooie ervaring. En verder te druk om mijn weblog goed bij te houden. Dat komt wel weer. Morgen vertrekken we voor 3 of 4 dagen naar Ollantaytambo, Macchu Pitchu, Moray, Maras en wat verder op ons pad komt.
Voor nu wensen wij iedereen alvast een hele mooie jaarwisseling. Voor Kerst zijn we te laat, maar toch een boom, vele bomen........



Ditmaal liefs van Carolien en Marjan!

Feest

Zaterdag de 13de had ik dubbel feest. Eerst Sinterklaas op uitnodiging van de honorair consul. Heel erg leuk. Een ware sinterklaas en zwarte Piet maakten er een leuk feestje van. Sinterklaas had zich goed aangepast aan de Peruaanse cultuur. Tussen de nederlandse sinterklaasliedjes door werd reggaeton muziek gedraaid en Sinterklaas wist daar wel raad mee. Voor mij een prima gelegenheid kennis te maken met veel nederlanders in Cusco. Bijna allemaal hebben ze wel een NGO (hulporganisatie) hier opgericht. De band tussen de nederlanders is hier niet zo hecht. Met Koninginnedag en met Sinterklaas ontmoeten ze elkaar. Met de nodige nieuwe contacten kan ik weer alle kanten op. Wie weet nieuwe kansen.



Direct erna had ik een afstudeerfeestje van Elber, de oudste van de Huallpa's de familie die mede ondersteund wordt door mijn moeder en broer. Ik heb een superavond gehad. Als enige buitenlandse tussen de Peruanen was het leuk vertoeven. Veel dansen (nauwelijks Salsa -heb ik daar een jaar Salsalessen voor gevolgd??), maar des te meer Cumbia en Huanco. (schrijfwijze is ongetwijfeld verkeerd, maar ik kan het even niet verifieren). Huanco is muziek en een dansvorm uit Cusco.


Als iets oudere tussen de jonge mensen kwam ik automatisch in contact met de uitgenodigde professoren van de afstudeerder. Na leuke gesprekken ben ik zo ongeveer aangenomen om engelse lessen te gaan geven op het Instituut van Toerisme, ga ik Nederlandse lessen verzorgen en in ruil ga ik Zampona leren spelen (pamfluit). Na erg veel bier, is dat wat overblijft.
Ik heb ontzettend genoten. Leuk een echt Peruaans feest!

Ik loop verschrikkelijk achter met het beantwoorden van mailtjes. Onder tussen is mijn moeder gearriveerd in Peru en hebben we samen twee dagen in Arequipa doorgebracht. Met name voor mijn moeder omdat Arequipa op 2300 meter ligt en zij zo een beetje aan de hoogte zou kunnen wennen. We hebben ontzettend veel gezien samen. Meer daarover in het volgende berichtje. En nog graag even geduld met de mailtjes. Morgen eerst een hele wijk aan kindertjes voorzien van Chocolademelk en kadootjes in verband met Kerst.

Stemmen op de mooiste documentaire van de NCRV

Lieve lezers van mijn blog. De NCRV maakt het mogelijk te stemmen op de mooiste documentaire van het afgelopen jaar die is uitgezonden in 'het Dokument'. "Voor ik het vergeet" van Nan Rosens over de zelfverkozen dood van mijn vader, hoort daarbij. Als je naar www.dokument.nl gaat en dan kijkt in de linker kolom onder: 'het beste van' dan kun je een stem uitbrengen. De producent van de tot best verkozen documentaire krijgt 5000 euro om een nieuwe documentaire te kunnen maken. Wij zijn heel trots op Nan en hopen dat zij, mede door jullie stem, de nummer een plaats behaald. Natuurlijk zijn we een beetje bevooroordeeld.........

Stenen, stenen en nog eens stenen

Afgelopen zondag weer zo'n heerlijke dag gehad van kijken naar mooie dingen. Heel veel stenen in dit geval. Samen met Alcides, zo ongeveer mijn vaste partner (van 15) ging de reis ditmaal naar Tipon (incaruine met hele irrigatiesystemen), Pikillacta (Wari-ruines van rond 1100, dat is pre-inka) en Rumicolca (incapoort gebouwd bovenop Warimuren).

Een superleuke reis met verrassingen. o.a. dat ik de poort 6 jaar geleden al had gezien onderweg van Puno naar Cusco. Deja vu zo ongeveer. Voor 1 sol (= 1 kwartje) reis je ongeveer 40 km met de bus. En in de bus is het leuk. Mensen die aan mij zitten vanwege mijn blanke huid (dat dat in Africa nou gebeurd allah, maar hier in Peru) kinderen die spontaan naar me lachen of me aanstaren en volwassenen die Alcides beginnen te vragen wat ie met zo'n blanke dame doet.

Tot slot van ons reisje heb ik Alcides in Tipon op Cuy getrakteerd (Tipon staat bekend om de cuyfokkerijen). Dat vond ie super. We hebben ook onzettend gelachen samen om de manier waarop de cuy voor onze neus in stukjes werd gehakt. Ik zal jullie ditmaal niet laten griezelen om de Cuy.

Het is heerlijk om deze uitjes te maken, ook al lijken veel ruines op elkaar en zijn er voornamelijk stenen te zien. Over de inca's zal ik (verzoekje van Mario) een andere keer meer vertellen.

Tarantula's, slangen en andere gevaren!!!

Choqueqirau, het einde van de wereld.

Rare inca’s! Onvoorstelbaar ver in de bergen op ongeveer 3100 meter hoogte weten ze een complex te bouwen met tempels, huizen en terrassen. Je komt er niet zomaar. Je moet op zijn minst een hele dag klimmen. Wanneer het complex is verlaten weet ik niet, maar wat ik wel weet dat er nu eeuwen later gekke toeristen zijn die dit complex willen bekijken. Ja, en eh, daaronder ik.

Samen met twee (inmiddels) Australische vrienden (Ed en Renee) de voorbereidingen getroffen, reuze spannend. We zouden zelf alles meenemen voor onderweg. Tent gehuurd, gasbrander, eten mee voor 4 dagen en water, vele liters water. Het bleek een hele onderneming te worden waarbij wij blootstonden aan vele gevaren.
Het begon met een grote vogelspin die ons tegemoet kwam lopen. Eh, even schrikken, dat hadden ze er niet bijgezegd. Zijn die giftig, dodelijk? Ik wist het niet precies. Foto's maken van zo dicht mogelijk bij, alert blijven, en het harige dier wandelde rustig verder, dus wij ook maar weer.

We zaten deze dag veel op dezelfde hoogte, maar moesten uiteindelijk afdalen naar de rivier, een erg steile afdaling die het onze knieën echt niet gemakkelijk maakte.
Langs de route stonden campingplaatsen aangegeven. En om de eerste te halen moesten we de laatste kilometers in het donker afleggen. Gelukkig hadden we onze lampjes bij ons op het voorhoofd, want het was goed oppassen om niet te struikelen. Naast ons was een gapende afgrond, die in het donker al helemaal niet aanlokkelijk leek.

Eerste nacht alles goed gegaan. Volgende dag vol goede moed verder. Het zou een zware worden, dat wisten we. Een stijging van 1100 meter (van 2000 naar 3100) dus ook nog eens op hoogte. Het was warm. Erg warm. We liepen ondertussen in het tropische regenwoud. Mijn reisgenote Renee had het erg zwaar en dat betekende dat we om de paar honderd meter moesten gaan zitten. Het schoot niet op. 1 km in een uur, we hadden er 8 te gaan en dan moesten we ook nog uitrusten. Een brandende zon zorgde er ook nog eens voor dat we erg veel dronken en door ons water heenschoten. Gelukkig, toen de nood het hoogst was (gaan we terug of gaan we verder) kwamen we bij een ware oase. Water!!!!!!!!! En zelfs cola te koop. (hoe ze het daar krijgen….). Die avond, jawel de laatste kilometers in het donker, moesten we onze tent opzetten in een ongelooflijke storm. Op een klein grasveldje midden op de berg. Storm voor de regen. Met geleende touwen kregen we enigszins het gevoel veilig te zijn. Lekker gekookt in het tentje en tot overmaat van ramp, het bier (ook dat was weer te koop. Toeristen willen namelijk altijd bier. En ik moet bekennen dat ook ik als pleister op de wonde voor deze zware dag mijzelf best met een biertje wilde belonen.) omgetrapt. Mijn sokken roken al niet zo fris, maar de combinatie met bier………..

De volgende morgen was het nog twee uur lopen naar de ruïne. De tent en rugzakken konden we achterlaten. Dat scheelde enorm in gewicht en dus in tijd. We zouden namelijk dezelfde route terug gaan. De ruïne was heel bijzonder. Met name door de ligging en door de terrassen met in steen gelegde lama’s (zie foto). Voor zover ik weet is het de enige ruïne met lama’s. De lama was voor de Inca een heilig dier, dat met feesten en partijen werd geofferd.

En dan de terugtocht. Wat eerst naar boven was, was nu naar beneden. Au, au, mijn knieen. Dat was niet echt leuk. Op een gegeven moment begon Renee naar me te schreeuwen. Bleek ik over een slang heen te stappen. Gelukkig gelukkig, had dat beest de schrik van zijn leven en niet ik. Het ging er in rap tempo vandoor. Tegen de tijd dat ik het door had was hij bijna in de struiken verdwenen. Enkele honderden meters verder gebeurde bijna hetzelfde ware het niet de Ed het beest op tijd zag en gelijk in zijn achteruit ging. Ja, er langs? of wachten? of verjagen? Voor zover dat mogelijk is op een pad van 1,5 meter zijn we er met een superboog omheen gelopen. Alles ging goed. Niets gebeurd. En jawel de laatste kilometer aan de andere kant van de rivier omhoog in het donker.

De laatste dag, dag 4, was er een waar we behoorlijk tegenop zagen door de ervaring van de tweede dag omhoog. Dat moesten we nu natuurlijk weer, maar dit stuk was superstijl. Alles deed inmiddels pijn, de benen van stijfheid, de schouders van de zware rugzak en de huid van het verbranden. Beneden nog een lunch gekookt, zodat we veel energie in het lijf zouden hebben. Het bleek erg goed te gaan en in 1,5 uur waren we boven. Jubelstemming.

Maar de laatste kilometers terug naar Cochora, onze thuishaven, die waren ook weer zwaar. Denken dat je er bijna bent en dan nog 3 uur moeten lopen. Een high five nadat we de aller- allerlaatste kilometer in de regen hadden gelopen. WE HADDEN HET GEHAALD!

Tot slot moesten we nog 140 kilometer rijden naar Cusco. De eerst volgende bus zou pas drie uur later langskomen, dus besloten we tot een collectivo: (een met andere passagiers gedeelde taxi.) 7 personen!! Ed en Renee in de achterbak, ik met een schouder van een ander onder mijn oksel op de achterbank. Gelukkig werden we na 20 minuten overgebracht naar een andere taxi. Helemaal blij waren we…………………, totdat de lichten van de auto het begaven en het was inmiddels donker. De chauffeur reed gewoon door en deed of er niets aan de hand was. Bij een tegenligger zette hij het licht aan, dat dan binnen 15 seconden weer doofde. Uitzetten en op laten laden. Bij de volgende tegenligger weer aan en zo ging het voort. We begonnen met inmiddels weer zes passagiers toch wel een beetje te protesteren. Oke, alle mannen doken onder de moterkap en het moest de batteria zijn. Naar het volgende dorp want daar was wel een technicus. Bleek dat volgende dorp weer 20 minuten verderop te liggen. Dat is wederom 20 gevaarlijke minuten. Tegelijkertijd moesten we er niet aan denken om uit de taxi te stappen. Koud (vanuit het regenwoud een temperatuursverschil van zo’n 20 graden), donker, midden in de bergen en de kans op een nieuwe (lege) taxi, superklein. Een lastige afweging. Eindelijk zonder brokken in het volgende dorp aangekomen, hebben we met zijn alle de taxichauffeur voor ‘loco’ uitgemaakt en hebben we wel, na een grote ruzie over het te betalen geld, een andere taxi naar huis gevonden. Thuis gekookt en weer geslapen in een echt bed. Heerlijk.

Hadden wij een verhaal?????

Terugkijkend: een geweldige ervaring! Het was het allemaal waard!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Wandeling Pisaq

Vorige week samen met Alcides naar Pisaq geweest. Dat ligt op ongeveer drie kwartier rijden van Cusco. We zijn daar vanuit het dorpje omhoog geklommen naar de Incaruines. Slechte voorbereiding want ik dacht dat het 45 min. omhoog was. Bleek zeker twee uur te zijn en omdat ik niet kon stoppen met foto's maken, duurde de gehele wandeling wel 5 uur. Maar het was Supermooi. Hierbij een indruk. Mijn volgende verslagje zal gaan over de incaruines van Choquqirau, daar was ik vier dagen en dat was me een reis............

Terug in Cusco

Het waren enerverende weken in Nederland. De impact die de film heeft gehad was buitengewoon. We hebben ontzettend veel reacties ontvangen per mail, maar ook de aandacht in de media was erg groot. En het gaat nog maar door. Voor mijzelf was het bezoek te kort. Ik ben vertrokken op het moment dat er in NL nog van alles te doen valt over het onderwerp. Dat brengt een soort innerlijke tweestrijd teweeg, die ik ongetwijfeld binnenkort een plaatsje kan geven. (maar nu nog even niet :-) ) Hier de draad weer oppakken laat nog even op zich wachten. Wat kwam ik hier doen en waarom? Het zijn drie werelden momenteel (Nederland mijn thuisland/de 2 weken van de film/Cusco (buitenland en vrijwilligerswerk)). En ik weet nog even niet waar ik wil zijn.

Dus ga ik het rustig aan doen en vertrek ik vrijdag voor vier wandeldagen naar Choquequirau een Incaruine minstens even mooi en belangrijk als Macchu Pichu, maar door de toeristen nog nauwelijks ondekt, omdat er nog geen goede wegen heenleiden. Ik ga met een Australisch stel. Twee dagen heen en twee dagen terug door de bergen. Het volgende avontuur tegemoet!
Suerte!

Documentaire "Voor ik het vergeet"

Zoals ik eerder berichtte vindt op 10 november een uitzending van 'Het Dokument' plaats met als thema de zelfverkozen dood van mijn vader. De documentaire "Voor ik het vergeet" van Nan Rosens zal vertoond worden met het verhaal van mijn moeder, mijn broer en mijzelf over dit bijzondere gebeuren. Inmiddels wordt er een preview uitgezonden door de NCRV rondom de andere uitzendingen van 'Het Dokument' op de maandagavond.

De preview is ook te zien op: www.dokument.ncrv.nl. Daar is meer informatie te vinden over de film en over de discussieavond op 11 november in de Rode Hoed te Amsterdam met vooraanstaande personen op het gebied van euthanasie, wetgeving, etc., in navolging van de uitzending.

Ik hoop een ieders interesse gewekt te hebben en zou het op prijs stellen als jullie anderen uit jullie omgeving op deze uitzending attent willen maken. Mijn moeder, broer en ik (en dit was tevens de wens van mijn vader) willen graag de discussie over dit onderwerp op gang houden. Dat is hard nodig!

Casa Carolina

Enkele berichten geleden heb ik een blik in/op mijn huisje beloofd. Dat moet er maar eens van komen. In dit huis heb ik het goed. Af en toe een beetje sukkelen met de internetaansluiting, waardoor ik o.a. moeilijk foto's kan uploaden, regelmatig lamapoep voor de deur (formaatje kleine tennisballen), ezels die langs de deur met zware lading naar beneden de trap af racen (en dan moet je echt opzij springen), gillende vrouwen die zeggen dat ze niet gestolen hebben, maar de hele buurt zegt wel beter te weten. Policia die af en toe op de fluit blaast waardoor ik me heel veilig voel, want er is policia die de wacht houdt (gebeurt ongeveer 5 keer op een dag, heel veilig dus).


(huis links op de foto, een na laatste deur)

Maar ik klaag niet, het is hier goed toeven. En in mijn huis met uitzicht kan ik makkelijk hele dagen doorbrengen al krijg ik het dan wat koud, waarop ik een ommetje maak, met gegarandeerd succes op warmte, want hoe dan ook moet ik klimmen.


(bruine deur en wit gedeelte, daaronder woon ik. Op voorgrond Inca-rots)

Als ik lekker buiten wil zitten klim ik op 'mijn' inca-rots naast het huis. Dat is een heilige plaats en daar worden regelmatig kleine mysterieuse bijeenkomsten gehouden (wordt verteld, ik heb het nog niet gezien). Vandaar kijk ik uit over Cusco en kan ik het allergemakkelijkst in reuzeraptempo verbranden. Je kunt hier namelijk nauwelijks in de zon zitten, zo scherp is die op 3400 meter hoogte.



Binnen heb ik het reuze gezellig gemaakt met peruaanse geweven kleden en andere echte toeristische 'cosas'. Lekker oranje, je moet tenslotte je afkomst niet verloochenen.
Een prima omgeving voor allemaal leuke nieuwe ideeen om mensen te helpen hier, maar,.... ik blijf het even rustig aandoen. Tijd zat!

Suerte!

De week van het Yuyakai

Yuyakai is quechua voor 'nadenken'. Quechua is de taal die door 10 miljoen mensen wordt gesproken in zuid-america. De taal was al lang voor het Inca tijdperk in gebruik. In Peru is het Quechua een van de drie talen (naast het castilliaans (het spaans dat komt uit de de provincie castillie (spanje) en Aymara). Met name rondom Cusco wordt de taal gesproken en vele namen (Seqsuahaman/Machu Pichu en straatnamen) komen uit het Quechua.
Goed, voor mij was het de week van het nadenken. In het kort komt het er op neer dat ik me goed machteloos voel om hier iets goeds te doen/een project op te zetten, terwijl er zoveel gedaan kan worden. Er is zoveel armoede (er wordt bv gesproken over 43% ondervoeding bij kindertje) dat je iedereen wel wilt helpen maar waar te beginnen????
Ik ben met heel veel bezig, maar slechts een deel daarvan is concreet. Even op een rijtje: ik schrijf een communicatieplan voor Fairplay en ga helpen met de uitvoering daarvan (meer bekendheid is meer werk voor 21 alleenstaande moeders met ongeveer 60 kinderen), schrijf een voorlichtingsprogramma voor moeders over voeding, hygiene, gezinsplanning, etc. (zie eerdere berichtgeving), probeer een zwembad te vullen met water, ga vijf (en wie weet meer)studenten toerisme helpen met engelse conversatie, probeer een sieradenlijn te ontwikkelen (naar eigen ontwerp voor export naar NL) en wil ook heel graag wat zien van de omgeving, heb allerlei nieuwe contacten, en zoek ook rust. Tenslotte zat ik in een burn-out toen ik weg ging uit Nederland. Als je dit leest begrijp je misschien dat ik keuze's moet maken. Dat valt niet mee. Heb andere initiatieven laten schieten. Verder zie ik wat anderen hier al hebben gedaan (stiching Hope, Ninoshotel). Dat kan ik niet nadoen (al zou ik het graag willen)in de tijd dat ik hier ben. Met andere woorden tijd om alles eens op een rijtje zetten. Dat heb ik deze week geprobeerd. Ik denk dat ik er deels uit ben gekomen, maar het blijft lastig. Zeker als je niet goed je tanden ergens in kunt zetten, door regelgeving, burenruzies en de Peruaanse 'manana' mentaliteit. Cultuurshock? Ja ook. Het is echt anders om in een land te wonen dan er op vakantie te zijn. Ik loop er erg tegenaan dat alles hier langzaam gaat, veel in westerse ogen onhandig geregeld is en daarbij komt dat ik zelf voel, dat ik anders dan voorheen omga met het regelen van dingen. Ik zoek nog de juiste innerlijke drive voor het juiste 'ding' om hier te doen. Kortom het einde van 'Yuyakai' is nog niet in zicht. Misschien is dat nou juist wel het mooie van een tijdje wonen in een land, heel anders dan het onze.

Sexy Woman

Afgelopen zondag ben ik dan eindelijk naar een echte grote, Inca-ruine geweest. Heel erg mooi. Vanaf mijn huis loop ik de berg op en vanuit mijn achterraam zie ik de eerste resten al van de site. Seqsuahuaman (spreek dat maar eens uit, in de volksmond dus sexy woman)! Van deze bouwwerken weten ze eigenlijk niet waarvoor ze bedoeld zijn. Het lijken vestingmuren, maar de archeologen zijn het er recentelijk over eens geworden dat de kans veel groter is dat het tempels waren en heilige plaatsen. Volgens de verhalen is Cusco het lichaam van een Puma en vormt seqsuahaman het hoofd.



Op het terrein ligt een labyrinth van rotsen waar je tussendoor kunt lopen en andere rotsen die dienen als glijbaan. Ik heb er heel wat uren besteed om lekker in de verte te staren, te overdenken wat ik hier doe, hoe het bevalt en gewoon mijn gedachten eens op een rijtje te zetten in een rustgevende omgeving. Heerlijk. Ben daarbij behoorlijk verbrand, dat was weer minder slim.




Van een student het hele verhaal gehoord over de inca's. Hij zat in het eerste jaar van zijn opleiding en wilde graag oefenen. Nou dat kun je alleen maar waarderen natuurlijk. Was erg leuk ook en interessant natuurlijk.



Ik zou jullie alle foto's wel willen laten zien, maar dat kan niet. Ik kan alleen maar aanraden dit gebied eens te bezoeken. Dan maar een paar foto's om jullie lekker te maken.

Cuy (Cavia)

en dan heb ik jullie nog helemaal niet bericht over de keer dat ik mijn eerste cuy at. Ja, het smaakte wel. Als je gewoon een stukje vlees eet: niets aan de hand, maar de gedachte dat ik het beestje vier weken lang gezellig had horen piepen naast mijn kamer, maakte dat ik toch met iets minder plezier at. Voor de vegetariers onder ons: bijgaande foto's zijn niet geschikt voor..........


En dan moet ik niet vergeten te vermelden dat Cuy hier het nationale feestgerecht is. Wordt met name gegeten met verjaardagen en lang niet alle, want ze moeten ook nog gefokt worden en dat gaat allemaal niet zo snel natuurlijk. De meeste mensen houden ze zelf thuis. Al zijn er ook caviafokkerijen en initiatieven in de dorpjes met fokkerijen als nieuwe bron van inkomsten. Anyway, mijn voorkeur gaat toch uit naar de oude vertrouwde koei!

De week van de....

toevallige en minder toevallige ontmoetingen. Deze week gesproken met twee nederlandse vrouwen die hier ieder een NGO (non governemental organisation)hebben. Beide doen ontzettend goed werk en ik bedenk weer of ik iets voor ze kan doen. Achter mijn huis staat een zwembad leeg en ik ben inmiddels op onderzoek uit, of ik er water in kan laten lopen.

Spreek je met Peruanen dan hoor je van iedereen iets anders. Het zwembad staat al jaren leeg (politie heeft de kraan dichtgedraaid want het water werd illegaal getapt), het zwembad staat alleen maar leeg omdat het nu te koud is om onverwarmd buiten te zwemmen (heftige ja-knik van mijn zijde) en nog wat andere versies.



In de 'combi' (openbaar vervoer, zo'n stouwbusje waarin ik mijn benen in mijn nek moet leggen) kwam ik een buurman tegen die me op het spoor heeft gebracht van de eigenaar van het zwembad. Verder komende week een afspraak met de directeur van de afdeling sport van de gemeente. Er staan hier vele zwembaden leeg, wie weet kan ik daar iets mee.

Spaans teruggebracht van 20 uur naar 8 uur en nu les aan huis met thee en lekkers. Beter dan in een koud schoollokaal waar geen verwarming is, net zoals in mijn huis overigens, maar dat is beter geisoleerd en met thee zetten en drinken krijgen we het warmer.


Woensdag was nationale feestdag (overwinning op de Chilenen? eeuwen geleden). Maar er was niets te doen in de stad. Dat ben ik niet gewend. Ik ontmoette nederlanders die een groot feest hadden meegemaakt in Puno met verklede mensen (engeltjes en een duivel). Toen ze vroegen ter ere van wat of wie dit feest was, bleek: de politie had 20 nieuwe auto's gekregen. Dans, muziek en feest!!! Maar nationale feestdag dus in Cusco. Iedereen vrij en daarmee Alcides op bezoek. Alcides is een van de jongens die worden gesponsord door mijn moeder, broer en wat vrienden. Een gezin in Cusco met 6 kinderen, die daardoor opleidingen kunnen volgen. Alcides is 15 jaar en kwam mij opzoeken. Het is een lieve jongen en ik doe mijn uiterste best het gesprek goed gaande te houden (ja, in het spaans natuurlijk!!) dus hebben wij foto's gekeken van (Elber oudste, Fredy daarna en Alcides) hun voetbalwedstrijd (zoiets als laagste klas afdeling, oeps als ze dit maar niet lezen) waar ik onlangs was.
Elber, Alcides, Fredy


Vervolgens radio 'gekeken' en geluisterd op het internet met Salsa en regeatonmuziek. Je moet je een beetje verplaatsen in je doelgroep (gelukkig dat ben ik nog niet verleerd al werk ik niet meer). Maar het was gewoon erg leuk. Zaterdag heb ik met Alcides, Fredy, zusje en broertje voetbal gekeken. Bolivia - Peru. 'We'hebben met 3-0 verloren en staan nu onderaan in de voorrondes (plaats 10) voor de WK in 2010 in Zuid-Afrika. Ik geloof dat je dan nu maar beter Nederlander kunt zijn. Vervolgens zouden we op onderzoek gaan naar de tafeltennisvereniging en daarna gaan tennissen. Maar wanneer je in Peru bent veranderen plannen met het moment. Laatste twee zijn niet doorgegaan. Gelukkig!!! Was namelijk nog stijf van mijn eerste fitness-sessie de dag ervoor op 3400 meter hoogte, jawel met personal trainer! en die ochtend had ik al gevolleybald

(oeps techniek is niet meer wat het was, is tenslotte ook al weer zo'n 20 jaar geleden dat ik de sport met grote regelmaat beoefende).
Tja ik moet ook niet denken dat ik nog meekan met een jongetje van 15 jaar, dus blij dat we het hebben verzet naar.......(een peruaanse vervolgafspraak denk ik zo). En ja, ik heb nog veel meer meegemaakt, maar ik kan hier niet alles kwijt.
Ik voeg nog een foto toe van het voetbalveld waar 'mijn' boys speelden. Tijdens de wedstrijd hadden ze last van een klein orkaantje.

De keeper staat overigens nog in zijn doel. Barre omstandigheden hier met sporten!

En nog even een blik op Cusco in de avondschemering.

Merk dat ik meer afspraken krijg hier en minder tijd vrijmaak om mijn blog goed bij te houden. Dus dan maar meer gebeurtenissen in een keer.

Volgende keer over mijn bezoek aan Sexy woman!!!!

Rare Peruanen

Tja af en toe moet het me toch even van het hart. Het is niet altijd makkelijk als Europeaan/Nederlander hier met peruanen om te gaan. Van de drie afspraken die ik tot nog toe maakte met peruanen heeft er geen een op tijd plaatsgevonden. Afgelopen zondag zouden we een wandeling maken. Na een drie kwartier (geduldig als ik ben) besloot ik maar eens te gaan bellen want er was nog niemand gearriveerd. Toen kreeg ik een 'desculpe' maar de auto is kapot, dus ik kom niet. Oke......! Met iemand anders zou ik naar een zwembad gaan kijken om 3 uur 's middags. De persoon is nooit komen opdagen, heeft ook niet afgezegd. Vandaag stond de wandeling van afgelopen zondag op het programma. Om half negen zouden ze me op komen halen. Ik stond natuurlijk klaar. Om kwart over negen werd er gebeld: 'desculpe'maar we zijn er over een half uurtje. Afijn om 10 voor elf waren ze er echt.
En verder, vandaag met een oude kever de berg op om daarna te gaan wandelen. In zijn 3 omhoog en ja hoor halverwege sloeg de motor af. Opnieuw gestart, en toch maar even terug naar z'n 2. Alle onderdelen in de auto waren verdwenen, maar erger de ruitenwissers deden het niet. En op de terugweg stroomde het van de regen. Ik geloof niet dan onze chauffeur zich ook maar ergens druk over maakte. De riem kon ik nergens instoppen trouwens en nadat ik op de terugweg was afgezet, kregen ze een lekke band (kan gebeuren). De politie bewaakt hier buurten. Dan lopen ze in het niets te fluiten. Dus vroeg ik eens, hoe zit dat? Ik zie geen verkeer, er loopt niemand behalve wij. Waarom fluit die man. Nou schijnt dat als ze maar veel fluiten de bewoners weten dat er buiten iemand rondloopt om een beetje een oogje in het zeil te houden en dat geeft een veilig gevoel. Nou ja. Verder wordt voor alles wat je koopt een bonnetje geschreven, kost ontzettend veel tijd. Brood moet je eerst afrekenen bij de kassa, en daarna krijg je het aan de hand van een bonnetje mee. Erg fijn voor toeristen (veel gezucht en gesteun) want ja, hoe heten al die verschillende broodjes. Maak de kassajuffrouw maar eens duidelijk wat je wilt hebben als je niet aankunt wijzen wat je wilt omdat zij dat vanuit haar hokje niet kan zien. En dan tot slot. Het regent gigantisch sinds gisteren. Maar waar moet je lopen? De dakgoten gooien het water eroverheen op het midden van de stoep. Dus als je op de smalle stoepjes loopt krijg je van dat heerlijk koude water op je hoofd en in je nek. En je kunt het echt niet omzeilen. Ga je vervolgens op de straat lopen, dan wordt je van de sokken gereden. En dan te bedenken dat ze hier een watertekort hebben..... Nee het leven valt hier soms echt niet mee!

Film over de dood van mijn vader: "Voor ik het vergeet...."

Zo'n drie jaar geleden besloot mijn vader Paul, dat hij met zijn ziekte (Alzheimer) niet verder wilde leven. Na een moeilijke, maar ook mooie periode is hij begin september 2006 vrijwillig uit het leven gestapt. Over dit onderwerp is nu een film gemaakt, waarin mijn moeder, mijn broer en ik vertellen over het proces dat mijn vader en daarmee wij allen hebben meegemaakt.
De aankondiging:
Op 10 november a.s. zendt de NCRV in de serie "Dokument" de film "Voor ik het vergeet…" van filmmaakster Nan Rosens uit (Nederland 2, 22.50 uur).

De uitzending wordt de dag erna gevolgd door een debat in de Rode Hoed over het thema "zelf over het levenseinde beschikken bij beginnende dementie" (meer informatie op www.rodehoed.nl.) Het debat wordt georganiseerd door de Rode Hoed, in samenwerking met NCRV, Humanistisch Verbond, NVVE en Stichting De Einder.

De film vertelt het verhaal van Paul bij wie beginnende dementie wordt geconstateerd en die het weloverwogen besluit neemt zelf zijn leven te beëindigen, nu hij dat nog kan. Het verhaal wordt verwoord door zijn vrouw en kinderen, én door Paul zelf.

Het verhaal van Paul is ook te lezen in een nieuwe publicatie bij uitgeverij Damon, die gelijktijdig met film en debat verschijnt:

ZELF over het LEVENSEINDE BESCHIKKEN - De praktijk bekeken, door Ton Vink

In november zal ik daarom voor een korte periode in Nederland zijn om de uitzending en discussie de volgende dag bij te kunnen wonen. Eind oktober zal ik nog wat meer informatie plaatsen. Mocht je vragen hebben in de tussentijd, stuur me dan een email: carolienopreis@gmail.com

Clima

Het weer in Cusco lijkt wel wat te veranderen. We gaan de winter te gemoet, veel regen. Tot nu toe valt het wel mee, maar ik blijf dagelijks met 4 lagen lopen, die ik een voor een pel naarmate de dag vordert. Vandaag was de eerste dag dat ik met halflange broek heb gelopen. Misschien is het ook makkelijker omdat ik nu zo'n beetje in het centrum woon. Is het te koud, dan loop ik 'even' naar huis. Met als gevolg dat ik het alweer warm heb, want die oplopende straat en daarna al die trappen...... Er doet zich hier regelmatig een raar verschijnsel voor. Dan zien we een halo in de lucht. Hoe dat precies zit weet ik niet. Heeft te maken met temperatuur, schijnen kleine kristalletjes te zijn, maar ongetwijfeld is er een mooi uitleg voor. Ik heb er alleen maar mooie foto's van gemaakt. Het is al de derde keer in de 5 weken dat ik dit heb gezien. Bijzonder mooi!

Eerste week nieuwe huis

Een redelijk rustige week was het. Ik was ontzettend moe. Burn-out?? Tja wanneer is zoiets over. Ik merk wel dat ik altijd druk blijf en regelmatig meer wil dan ik aankan. Deze week was ik zo ontzettend moe dat ik eenmaal mijn spaanse grammatica (met Camucha, wat een plek he?!) en practicum met Nelly (even een jugo drinken) heb afgezegd. Tja, wat zou het?! Beetje vertraging, dat maakt niet uit. Ik heb genoeg tijd hier om lekker te kunnen spreken. Mijn 5 weken spaans zitten erop. Vanaf nu ga ik over op 2x grammatica en 2 of 3 maal prakticum. Tijdens mijn prakticum gaat Nelly mij vergezellen op weg naar afspraken en onderzoek voor een leuk project. Er staan hier minimaal 2 zwembaden leeg. Gebrek aan water??? (zojuist protesten achter de rug door bevolking omdat waterkraan om 2 uur s'middags wordt dichtgedraaid), gebrek aan geld? Gebrek aan materiaal of mankracht?? Ik weet het niet. Ik ga het onderzoeken. Het is nu vrijdagavond en ik zit lekker rustig thuis, achter mijn computer, terwijl de stad leeft. Heerlijk om een eigen plekje te hebben. Morgen om half 11 wordt er gevolleybald met alle 'profesoras' en studenten van Fairplay (www.fairplay-peru.org). Zondag staat er een wandeling op het programma met een mede student en Marco en Wally, vriend en dochter van de familie van de home-stay. Marco is advocaat en Wally van 16 gaat naar collegio. Afgelopen zondag maakten we een ontzettend leuke wandeling en Marco stelde voor zondag een ander wandeling te maken, waar weinig toeristen komen. Leuk!!!