De week van het Yuyakai

Yuyakai is quechua voor 'nadenken'. Quechua is de taal die door 10 miljoen mensen wordt gesproken in zuid-america. De taal was al lang voor het Inca tijdperk in gebruik. In Peru is het Quechua een van de drie talen (naast het castilliaans (het spaans dat komt uit de de provincie castillie (spanje) en Aymara). Met name rondom Cusco wordt de taal gesproken en vele namen (Seqsuahaman/Machu Pichu en straatnamen) komen uit het Quechua.
Goed, voor mij was het de week van het nadenken. In het kort komt het er op neer dat ik me goed machteloos voel om hier iets goeds te doen/een project op te zetten, terwijl er zoveel gedaan kan worden. Er is zoveel armoede (er wordt bv gesproken over 43% ondervoeding bij kindertje) dat je iedereen wel wilt helpen maar waar te beginnen????
Ik ben met heel veel bezig, maar slechts een deel daarvan is concreet. Even op een rijtje: ik schrijf een communicatieplan voor Fairplay en ga helpen met de uitvoering daarvan (meer bekendheid is meer werk voor 21 alleenstaande moeders met ongeveer 60 kinderen), schrijf een voorlichtingsprogramma voor moeders over voeding, hygiene, gezinsplanning, etc. (zie eerdere berichtgeving), probeer een zwembad te vullen met water, ga vijf (en wie weet meer)studenten toerisme helpen met engelse conversatie, probeer een sieradenlijn te ontwikkelen (naar eigen ontwerp voor export naar NL) en wil ook heel graag wat zien van de omgeving, heb allerlei nieuwe contacten, en zoek ook rust. Tenslotte zat ik in een burn-out toen ik weg ging uit Nederland. Als je dit leest begrijp je misschien dat ik keuze's moet maken. Dat valt niet mee. Heb andere initiatieven laten schieten. Verder zie ik wat anderen hier al hebben gedaan (stiching Hope, Ninoshotel). Dat kan ik niet nadoen (al zou ik het graag willen)in de tijd dat ik hier ben. Met andere woorden tijd om alles eens op een rijtje zetten. Dat heb ik deze week geprobeerd. Ik denk dat ik er deels uit ben gekomen, maar het blijft lastig. Zeker als je niet goed je tanden ergens in kunt zetten, door regelgeving, burenruzies en de Peruaanse 'manana' mentaliteit. Cultuurshock? Ja ook. Het is echt anders om in een land te wonen dan er op vakantie te zijn. Ik loop er erg tegenaan dat alles hier langzaam gaat, veel in westerse ogen onhandig geregeld is en daarbij komt dat ik zelf voel, dat ik anders dan voorheen omga met het regelen van dingen. Ik zoek nog de juiste innerlijke drive voor het juiste 'ding' om hier te doen. Kortom het einde van 'Yuyakai' is nog niet in zicht. Misschien is dat nou juist wel het mooie van een tijdje wonen in een land, heel anders dan het onze.